Поголемиот дел од бугарската емиграција во Северна Америка во првата половина на 20 век потекнува од регионот на географска Македонија
По Берлинскиот конгрес (1879), Македонија останала во границите на Отоманската империја. Во овој период се одвива борбата за слобода и самоуправување, а како кулминација на ослободителното движење е избувнувањето на Илинденско-Преображенско востание во Македонија и Одринско во 1903 г. По неговиот погром, за илјадници Бугари станало практично невозможно да останат во родните места. Овие луѓе масовно мигрираат во слободното кнежество Бугарија, а други избираат да одат во Северна Америка. Овие македонски Бугари ја формираат бугарската политичка емиграција во странство.
Пред Балканските војни, вкупниот број на Бугари во Новиот свет бил околу 60.000 луѓе, од кои доминантен дел биле македонските Бугари. Главна политичка мисија на бугарската емиграција од Македонија стана ангажирањето на американското општество и надворешната политика со судбината на нивните сонародници во Егејска и Вардарска Македонија.
Најзначајниот настан во оваа кампања бил свиканиот на 25 септември 1913 година. во Чикаго Прв бугарско-македонски конгрес. Прифатен е Апелот за автономија на Македонија под европска контрола. Овој предлог делегатите го сметаа за единствено средство за гарантирање на слободата на македонските Бугари и мирно решение на македонското прашање, како дел од сложеното источно прашање. Апелот на македонските Бугари бил упатен до министрите за надворешни работи на големите сили, до претседателот на САД, до бугарската влада, до Балканскиот комитет во Лондон и до многу европски и бугарски весници како „Тајмс“, „Реч “, „Noye Fraye Presse“, „Народен глас“ и др.
Избувнувањето на Првата светска војна им дава нова надеж на македонските Бугари во Америка дека нивното родно место ќе ја добие толку посакуваната слобода. Воените дејствија не ги оправдуваат надежите на оној дел од бугарскиот народ кој продолжува да ја брани својата кауза на мирен и политички начин.
На 1 декември 1918 година во Чикаго бил свикан Вториот македонско-бугарски конгрес на кој се собрале 201 делегат и над 1.000 гости од цела Америка. Во пресрет на Париската мировна конференција, македонските Бугари – иселеници во САД испратиле телеграма до претседателот Вилсон по повод неговото заминување во Европа. Во телеграмата се вели: „Ние, претставниците на 40.000 Бугари во Македонија, кои живеат во Соединетите Американски Држави, се собравме на конгресот во Чикаго… свесни за фактот дека вашето патување во Европа е поврзано со огромни и комплицирани проблеми кои ќе застанат во начин на мировната конференција, сакаме да ја изразиме нашата надеж дека вашите мудри совети ќе ѝ донесат на напатената Европа праведен и траен мир, особено во однос на Македонија“.
Конгресот целосно го поддржува повикот на претседателот Вилсон за правото на народите на самоопределување. Делегатите одлучуваат за создавање на Македонско-бугарски Централен комитет за да се направат напори за придобивање на американската дипломатија за поддршка на бугарската кауза за време на мировната конференција.
Во јануари 1919 година, биле испратени меморандуми до Големите сили, претседателот на Соединетите Држави и другите учесници на Париската мировна конференција. Во нив македонските Бугари од Америка ги објаснуваат вистинските мотиви на Бугарија за влегување во војна, кои не се поврзани со територијални или колонијални претензии, туку со желба за слобода и национално обединување. Во усвоената резолуција пишуваат: „Ние овде сме само еден дел од 1.200.000 словенско население во Македонија кои не зборуваат никаков друг јазик освен бугарски, но сакаме да напоменеме дека нашата волја се изразува слободно, без никакво надворешно влијание или насилство.“ Делегатите го споделуваат нивното разочарување од дотогаш склучените мировни договори кои според нив ги фрлаат нивните браќа во „туѓо ропство“.
Водечкиот експерт во делегацијата на претседателот Вилсон за време на Париската мировна конференција е американскиот професор Алберт Лајбеер, професор по историја во Цариград, кој се истакнал како еден од најсериозните експерти во Америка за блискоисточните и балканските прашања. Како личен пријател на претседателот Вилсон, професорот детално го знаел начинот на кој британската и француската дипломатија конечно ја потврдиле поделбата на Македонија.
Следната година, професорот подготвува извештај за „Париската мировна конференција и Македонија“, во кој одлично ги опишал географските граници и етничката слика на регионот. „Тогаш мора јасно да се каже – изјавува експертот – сите сведоштва пред 70-тите години на XIX покажуваат дека главниот елемент меѓу жителите бил бугарскиот“.
Повеќето од 14-те точки на претседателот Вилсон не биле прифатени од лидерите на Франција и Англија. Како цврст пацифист, американскиот претседател демонстративно се оградил од одлуките на Париската мировна конференција во 1919 година, убеден дека тие нема да постигнат траен мир.
Извори: „Българската емиграция в новия свят и македонският въпрос след 1919 г.“ Трендафил Митев; „Документи за Македония на българската емиграция в САЩ, Канада и Австралия.“, Веселин Трайков, Трендафил Митев; „Report of the international commission. To inquire into the causes and conduct of the Balkan wars.“ Carnegie Endowment for international peace.
