Позери во везови: Квазипатриотите против Бугарија

Пишува: Димитар Русков/БГНЕС

Бугарскиот парламент ќе се занимава со второ, однапред предодредено гласање за недоверба на владата, во уште една потрошена пролет за бугарската политика.

Уште една фарса на гласни патриоти – секакви, но не и пробугарски, ја прикрива потребата од вистинска дискусија за суштинските проблеми на државата и иднината на Бугарија. Една од нив е потребата за влез во еврозоната, а можеби единствената шанса овие луѓе да се помират со насоката што ја има нашата земја е ликот на Путин да блесне на бугарското евро.

Не е важно дали кабинетот денес се вика „Желјазков“ – секоја бугарска влада што се декларира како проевропска е заложник на псевдобранителите на нацијата кои ги искористуваат стравовите на Бугарите.

Непростлив грев на „проевропските“ политичари кај нас е предавањето на патриотизмот во рацете на бучните популисти, кои бугарскиот национален интерес го дегенерираа во следната максима – секогаш, отворено или прикриено, против Европската Унија, но никогаш против Русија. Не можеме да го оправдаме фактот дека повеќе од 30 години ниту еден бугарски државник не објаснил што значат „европски вредности“, а тие можат да се изразат многу јасно, дури и со два збора – слобода и правда.

Но, да се вратиме на дневно-политичките небулози кои ја зафатија собраниската говорница. Во принцип, изгласувањето недоверба е одлична алатка. Дури и во нашата реалност како млада демократија, тоа може, ако не да ја собори владата, тогаш барем да ги разоткрие нејзините слабости. Но, во ненормални услови како сегашните, тоа е едноставно симбол на шуплива политика. Второто гласање за недоверба математички не може да успее. Кога дури и најголемата опозициска партија ќе објави дека нема да го поддржи, неговата вистинска природа станува јасна – глупава, смешна и дрска. Наводниот демократски механизам повторно се користи за симулирање на политичка активност, која полека го разочарува општеството и го губи неговото драгоцено време.

Апсурдот се игра во услови на нестабилност на Балканот невидена со децении. Моќни протести одекнуваат во Србија и Турција, а помал број во Грција. Во Северна Македонија, режимот прави се за да го задуши длабокиот бунт што тлее во душите на луѓето.

Романија е потресена од брутално кинеско-руско мешање во претседателските избори. Босна и Херцеговина е на работ на колапс кој потсетува на војните од 1990-тите. Хрватска, Албанија и Косово создаваат воен сојуз, предвидувајќи ја реалната опасност од агресивните планови на нивните авторитарни соседи – сателитите на Москва, додека валидноста на членот 5 на НАТО е под сериозно прашање.

Колку е послаба Бугарија, толку се посилни нејзините „добронамерници“ како Белград и Будимпешта, кои градат силни регионални сојузи, транспортни и економски врски и планираат прекројување на границите, додека најважната тема кај нас често се сведува на скршен поплочен камен или нерамна шахта.

Бугарија има шанса да биде единствениот столб на стабилноста на Балканот, раскрсница на економијата во Југоисточна Европа и фактор на рамнотежа, но не меѓу ЕУ и диктаторот во Кремљ, туку меѓу нејзините соседи, кои неверојатно, но навистина, имаат поголеми проблеми од нашите.

Зошто го губиме времето на Бугарија? Зошто ја бараме смислата во бесмисленоста? Што правиме? Бедно е!