Киното како портал за различни светови

Актерката Стефанија Кочева за самољубието и идејата да работиме заедно за медот

„Следен е настапот на Жана Јанева!…“, но додека во главата на публиката звучи прекрасниот глас на Марија Илиева, која им дава живот на зборовите на Дамјан Дамјанов и на секој од нив, ние сакаме да останеме таа ноќ, всушност ја гледаме – високата, русокоса актерка со која киното е всушност портал за различни светови.

Стефанија Кочева се занимава со театар од својата 11-та година, глуми во холивудски продукции – на пример во „Црната Далија“ на Брајан де Палма, а по НАТФИЗ – замина во Лондон, по љубов. Сепак, тука ја враќа серијата „Повратник“. Дома. Учествуваше во „Порталот“, но и во сериите „Драги наследници“, „Софијанци во повеќе“, „Стаклена куќа“, а последен пат ја видовме во „Анксиозност“. Таа е дел од Сатиричниот театар, каде што се заљубува секој пат пред претстава – во играта, во животот, во возбудата.

„Слично е чувството, тие пеперутки во стомакот кога зад завесата слушаш како публиката се уште не се смирила“, објаснува Кочева во „Кино со зборови“.

Кога како мала го започнала својот пат кон театарот, воопшто не замислувала дека ќе биде актерка, за хоби го земала училиштето за глума. Таа дури и одбива да оди на почетокот, но нејзините родители инсистираат затоа што сакаат да ја скршат нејзината вродена срамежливост.

„На почетокот ми беше тешко да стапам во контакт, но се заљубив во самите луѓе – Петар Будевски, Петар Врбанов, Весо Калановски. Тие за мене се – им реков – како татковци, паралелни, кои ме одгледувале и граделе мене и јас им должам многу, никогаш нема да престанам да го повторувам тоа“, додава Стефанија. За актерката тие се луѓето кои помагаат да се изгради системот на вредности на детето. Таа споделуваше се со нив, ги слушаше уште пред да влезе во тинејџерските години.

Дури во 12-ти клас Стефанија Кочева реши да се пријави на НАТФИЗ – нешто што и самата се изненади. Дотогаш во својата имагинација е занимавањето со архитектура, поради што полага часови по математика и цртање. Во еден момент, сепак, сфаќа дека не може да замисли друго чувство освен да биде на сцената.

Харизмата, според неа, е исклучително важна во актерската професија. Талентот исто така, но треба и многу работа. Доследноста и упорноста се клучни состојки за актерот да напредува кон исполнување, тој мора постојано да се развива.

Стефани Кочева многу учи и од постарите колешки, особено од оние кои се водат од својот внатрешен импулс, на кои се чини дека секое појавување на сцената им е како првото. Ова – како што вели актерката – многу ја инспирира.

Самата таа е една од оние луѓе кои важните одлуки во својот живот ги носат за неколку секунди, за другите можеби ќе и треба повеќе време. И сега таа не жали за ниту еден избор кој го направила во животот досега. Сепак, таа е секогаш загрижена и има чувство на предизвик кога нешто ново ќе и се најде на патот. Тоа, секако, не ја спречува да го „исцеди“ максимумот од себе и целосно да се стави во она што го работи, но секогаш да размислува како правилно да ја распредели својата енергија.

Глумењето во театар според Стефанија многу ве одзема физички, но ве наполнува емотивно, ве мотивира, ви дава љубов. Реакциите и контактот со публиката е најважното нешто за актерите на сцената.

Според актерката, ние сме тие што ги менуваме и прекршуваме информациите што минуваат низ нас секогаш кога уживаме во некоја уметност. Особено ако извира од светот на кинематографијата.

„Ние всушност ги носиме информациите и од нас зависи во дадениот момент какви информации ни требаат точно“, вели Стефанија. 

– Сакам да снимам филмови, телевизија, едноставно го сакам тоа. Ова е веројатно мојата најголема страст“, ​​продолжува таа.

Она што навистина ја запали и ја провоцира да се пријави на НАТФИЗ е токму „пчеларскиот сандак во киното каде секој си ја работи својата работа“. Уште како студентка, Стефанија често снимаше како статист во американските продукции, а работата пред и зад камерата ја плени. Нејзе ѝ се допаѓа идејата толку многу луѓе да се соберат околу една цел, како пчели да зујат и да работат за заедничката пита мед.

Затоа е исклучително важно да се биде одговорен во овој занает, да се биде професионалец, објаснува Кочева.

Не случајно таа искрено се лути кога ќе се најде некој да стави катран во кошничката со мед, најчесто по линијата на шуробаџанаштина.

И сепак, смета Стефанија, нашата работа треба да биде невидлива, тоа е добро завршена работа, бидејќи приказната раскажана со леснотија, без разлика дали е драматична, е навистина влијателна.

„Можеби човек треба да биде малку поразумен, да не се пушта на планот на омразата и клеветата. Можеби би било многу полесно кога би пристапиле со малку повеќе љубов во секој поглед – во сè и со секого, ако сакаме. Тоа почнува еден од друг (…) Тогаш тие сигурно би ги промениле работите, јас апсолутно верувам во секој збор љубов. Ако се сакаме повеќе, сè ќе ни биде полесно, да бидеме луѓе и полесно ќе поминеме низ тешкотии.“ вели уште Стефанија Кочева за кои главна движечка сила е самољубието. Ако таа е отсутна – се појавува страв, срам, злоба, агресија, завист.

За значењето на здравата себичност и уметноста како терапија, за самостојната работа на актерот и неговото зачекорување во слика, за моделирањето на ликовите и психоанализата што поминува низ актерот, но и низ публиката за време на претстава, филм или серија, за „Анксиозност“ и за работата на Стефанија во продолжената канцеларија на „Рамбо“ 5 во Кино центарот во Бојана, за тоа колку е корисно да се знае како всушност работи кино машината и какви микроуниверзуми крие внатре во себе си – слушнете во звучниот фајл.

Фото: БНР