РС Македонија- децениската сатанизација на Бугарите како виша форма на патриотизам

Пишува: Иван Николов

Денешните раководители во Скопје, без разлика дали се левичари или десничари си поставуваат тешко остварливи цели. Тие сакаат без ревизија на југословенското наследство, за чие зачувување се имаат заколнато да работат до гроб, да бидат прифатени како модерни и напредни луѓе со европски принципи.

Тие луѓе, мислам на Пендаровски, Заев, Мицкоски, Никола Димитров… се прават дека не ја слушаат бомбата што прави тик-так под нивните нозе и во секој момент може да експлодира. Таа бомба не е ниту бугарска, ниту европска, ниту американска. Таа бомба е произведена во Македонија. Таа го отсликува упорноста во игнорирањето на гласовите на отпорот против потеклото и суштината на наметнатата југословенска митологија за Македонија. Тие гласови доаѓаат од длабочината на меморијата на народот. Нивни носители се луѓе без пороци и стамени волји. Тие се директни и искрени, но се заглушувани од моќните децибели на официалната пропаганда.

Веќе 30 години раководителите на оваа самостојна земја, ја чуваат како скапо наследство лагата, што го разубавува крвавиот генезис и мракобесна технологија за наметнувањето на новата самосвест на народот. Секој обид да бидат расветлени југословенските вистини за Македонија се пречекува на нож од власта, опозицијата, медиумите, научниците со објаснувањето дека тоа е дело на бугарофили со цел бугаризација.

Стравот од „бугаризација“ и од „бугарофилството“ не е случаен. Истиот покажува дека во душата на народот има нешто што е длабоко скриено. Нешто што треба да биде уништено засекогаш…

Но тоа нешто успева да воскресне и да всади страв во нечистите совести.

Антиисториските егзалтации на Лазар Колишевски

Југословенската конструкција на македонската држава многу внимателно била пренесена од комунистичкиот водач Лазар Колишевски. Тој мораше да се погрижи да бидат зачувани сите нејзини детали, направени во Белград. Неговата книга „Историја, стварност, аспирации“, во издание на „Култура“ – Скопје во 1958 година стана водич за сите понатамошни истражувања на процесите за државноста, историјата и самосвесноста на народот во младата Социјалистичка Република.

Книгата започнува со мотото: „Во историјата се ретки примерите за притисокот каков што беше врз македонскиот народ за неговата асимилација“.

Следуваат шест поглавја, во секое од нив зборовите и фразите „бугаризација“, „ големобугарски аспирации“, „Санстефански синдром“, „бугарски филолози“ се доведени до ниво на филозофски категории во кои сите можни закани за постоењето новата македонска нација, јазик и држава се закодирани трајно .

Третото поглавје е „Анти-егзархиското движење претставува важна етапа во националната свест на македонскиот народ“.

Во ова поглавје, авторот, со еланот на каубој, мафта со мечот на лагата и непромислено ги сече најдлабоките вистини на своите предци и на својот народ, за да докаже како трагично се оддалечил и се отуѓил од сопствените духовни корени… обидот да се бара нешто вистинито во неговото излагање е бесмислено. Тој ја усвоил српската технологија „За научно, марксистичко просветлување на нашата национална историја“ како врховен метод. И реди теза по теза, сугестија по сугестија, за да ја преврти со главата надоле пирамидата на самосвеста на своите сонародници и да ги натера да се доживуваат како нешто друго, за нив несфатливо, но во истото време од витално значење за постоењето на новата социјалистичка Југославија. Судбините на Македонија и Југославија мора да се спојат, да станат едно. Секој обид да се ревидирање, да се сомнеж, за отпор против оваа „вистина“ е контрареволуционерен, антијугословенски, и што е најважно, е против Тито – нешто неприфатливо во катехизмот на новата федерација.

Книгата на Лазар Колишевски е обид да се направи согледување на изминатиот период од 1944 година, обид да се донесе на врв во свеста на граѓаните на новата Македонија датумот 11 октомври 1941 година како ден на нивната нова самодоверба, самосвест и светоглед и во извесна смисла одговор на ревидираниот однос кон Социјалистичка Македонија во Бугарија. Авторот постојано цитира извадоци од есеи на бугарски историчари. Се навраќа на настаните од 1878 и 1885 година, Балканските војни, Првата и Втората светска војна, само за да докаже колку бил опасен и агресивен „големобугарскиот шовинизам“.

На крајот од книгата е објавено едно нарачано интервју со авторот, како прв партиски лидер, дадено на директорот на весникот „Нова Македонија“ и група негови колеги.

Интервјуто повторно се откриени, но во поконцизна форма, сите опасности од великобугарските аспирации, со повеќе простор за митологизирањето на датумот 11 октомври и утврдувањето на Бугарија како најголема опасност за младата република:… „Бугарските водачи страдаат од тешки илузии. Го занемаруваат фактот дека Народноослободителната борба на македонскиот народ беше и останува најтешкиот удар и конечното историско пресметување со великобугарскиот шовинизам… 11 Октомври, Мегутоа, е последната катастрофа на бугарските идеали…“

Книгата „Историја, стварност, аспирации“ на Лазар Колишевски е согледување, а воедно и стратегија како да се води борбата со најголемата опасност за Македонија во новите услови – бугарофилството.

Никола Димитров, чиј татко детално го опишува теророт врз Бугарите во РСМ, денес е најжестокиот пропагандист на омразата кон Бугарија

Вистината за херојствата на партизаните

Митот за 11 Октомври како кулминација на борбата против „бугарскиот окупатор“ пропаѓа ако се погледнат извештаите, говорите и писмата на самите водачи на КПЈ и МКП. Во овие документи, спротивно на пропагандата, сликата е сосема поинаква. Ги среќаваме во томовите на „Извори за ослободителната војна во Македонија 1941-1945“, како и во „Зборникот со документи и податоци за Народноослободителната војна на југословенските народи“, објавен во Скопје, соодветно, во Белград. Ајде да погледнеме некои од нив!

Во писмото до Централниот комитет на КПЈ, од 9 август 1942 година, Мирче Ацев, член на Покраинскиот комитет на КПЈ за Македонија, се жали дека „во 1942 година македонскиот народ не ги доживеал илузиите за „ослободување“ и дека уште верува во бугарската влада…“

Писмо на Покраинскиот комитет на КПЈ за Македонија од 10.X. Во 1941 година, ги препорачува следниве мерки: „Деноноќно политички да ги разоткриваме великобугарските окупатори и нивните слуги од редовите на македонскиот народ… Да ги одвоиме масите од овие непријатели на нашиот народ со деноноќна политичка работа… Тие маси што до вчера се чувствуваа Бугарофили…“

Во горенаведеното писмо до ЦК на КПЈ од 9 август 1942 година, Мирче Ацев продолжува: дека новото раководство на Покраинскиот комитет, на чело со Бане Андреев, по апсењето на Лазар Колишевски, го следи патот на Шаторов со сфаќањето дека луѓето сè уште не ги доживеале илузиите за ослободување, дека сè уште веруваат во бугарските власти… дека нема услови за герилска војна – ниту објективни, ниту субјективни, затоа не треба да создаваме герилски единици…“

Темпо, во писмото од 28 февруари 1943 година до ЦК на КПЈ, се жали на расположението во македонските партиски организации: „… Слабост и анархија во сите партиски организации. Оваа нездрава состојба до ден денес не е отстранета… Партиската организација во Куманово одби да стапи во контакт со регионалното раководство, одби да ги исполни поставените задачи и да утврди некоја платформа. Се’ уште има гласови во партиската организација во Кавадарци дека нема услови за партизирана борба во Македонија… “

Во извештајот од 4 јули 1943 година до Генералштабот на македонските партизани, Борко Темелковски – Лилјак, член на Централниот комитет на KПJ, зборува за духот на населението во неговата оперативна, трета зона, која што ги вклучува Тиквешијата и Гевгелија , нагласувајќи: „Оваа област е позната по бугарофилското расположение … Иако секој може да ја види грабливната улога на бугарските окупатори, населението сепак се надева дека ветувањата ќе бидат исполнети … Сето ова влијае на несвесните маси и ги прави да се двоумат дали да земат оружје и да се борат… Масите разбираат дека борбата е делумно „излишна“, и делумно „штетна“. Особено селаните ја доживуваат борбата многу лошо – како штетна…“

Примери за ваква содржина има многу. Се додека има кој да ги чита и да размислува без предрасуди и идеолошки товар.

Македонскиот комунистички лидер Красте Црвенковски е татко на идеологијата „не е дојдено времето да се разоткрие историската вистина за Македонија“.

Димитар Галев, емпиристот – против официалните лаги

Резултатите од теренското истражување во југоисточна Македонија на струмичкиот наставник по историја Димитар Галев имаа ефект на фрлен камен во мочуриштето на официјалната митологија за Македонија. Ракописот на двотомната книга, заснован на овие студии, со наслов „Белиот терор во Југоисточна Македонија – 1910-1941“ успева да ги надмине сите фази на одобрување и се појавува во јавност во 1991 година. Во предговорот на неговата втора книга „ Тодор Александров – од автономија до независна држава “, објавена во Скопје во 1995 година, се сеќава:„ Во 1976 година започнав да работам на тема: „Услови и околности за активностите на НОВ (Народноослободителна војна) во Источна Македонија“. Морав да ги разјаснам причините зошто борбата во Источна Македонија во 1941-1942 година доцни во споредба со борбите во другите делови на поранешна Југославија. Организирав анкета со современици на настаните. Спротивно на очекувањата, како што учевме во основните и средните училишта за НОВ во Југославија и Македонија, резултатите беа, благо кажано, зачудувачки. Речиси и да немаше интервјуиран сведок кој би си дозволил да ги навредува ставовите и активностите на Методи Шаторов – Шарло и Бане Андреев за периодот 1941-1944 година, а уште помалку оние на Александровата ВМРО помеѓу 1906 – 1924 година и потоа…“

По овие истражувања Галев е веќе друга личност. Тој гледа на историјата, настаните и личностите во неа со очите на професионалец, копа по купишта емпириски материјали и ја открива вистината толку внимателно сокриена од луѓето. Повторно во предговорот на својата книга за Тодор Александров, тој ќе напише: Најпрвин, играта на зборови беше воведена како непишан декрет… југословенската партиска пирамида по 1947 успеа да наметне во училиштата во Македонија, учебници по историја според српскиот наратив, според кој, како вистински Македонец е претставен Македонецот на Стојан Новаковиќ, прикажан исклучиво со антибугарски и анти-ВМРО позиции…

Димитар Галев со двете фундаментални книги „Белиот терор во Југоисточна Македонија – 1910-1941“ и „Тодор Александров од автономија до самостојна држава“ се етаблира како историчар кој не прави компромиси со вистината. Без да се расправа со идеологиите наметнати од Лазар Колишевски и тврдоглаво повторувани од казионите историчари, тој се соочи со нив и го стресе стеблото на псевдоисторијата до нејзините корени. Неговите заслуги допрва треба да се ценат и да станат средство за отрезнување од опијатите од 70 -годишната пропаганда.

За Лазар Колишевски да бидеш Македонец значи да ги сакаш Србите и да ги мразиш Бугарите

Прекарот “Бугараш”, “Бугарофил” – мерка за неблагонадежност

Во распадната Југославија, а особено во Социјалистичка Република Македонија, воспитувањето, пропагандата, лојалноста кон режимот се темелеше на два главни столба – ЉУБОВТА кон Тито и Југославија и ОМРАЗА кон Бугарите и Бугарија. Овие фундаментални постулати на југословенската идеологија и денес продолжуваат да бидат негувани во Скопје.

Први во 1945 година поради нивната БУГАРСКА самосвест загинаа водачите на македонската интелигенција Димитар Ѓузелов и браќата Јордан и Димитар Чкатрови. Примери за отпор против параноичната омраза кон Бугарија дадоа тогашниот премиер Методи Андонов-Ченто, министерот за правда – преживеаниот од легендарните солунски атентатори Павел Шатев и ветеранот Панко Брашнаров. Може да се наведат уште десетици имиња кои не се помириле, платиле со животот и дале пример. По нивните стапки, по своја волја и совест, тргнаа и помладите – сатиричарот писател Живко Серафимовски – Аџија, новинарот и поет Панде Ефтимов и многу други. Тие беа „наградувани“ со години поминати во затвор.

Залудна се покажа надежта дека по трансформацијата на Македонија во независна држава ќе паднат и синџирите на антибугарскиот југословенски менталитет. Отворете било кој весник помеѓу 1991 година. и 2021 година. и ќе наидете на текстови кои го разобличуваат секој што ќе се осмели да го погази овој мрачен тренд.

Читаме во угледниот весник „Нова Македонија“ од 8 октомври 1994 година. По повод учеството на Александар Лепавцов на Евроатлантскиот форум во Софија, каде тој зборувал на бугарски јазик, коментарот на весникот е: Веројатно поради попрецизната формулација на своите ставови, Лепавцов се повика на својот полиглотизам, обраќајќи им се на присутните на БУГАРСКИ… „Иронијата е очигледна. И понатаму: „Ова со БУГАРСКИОТ јазик не е невообичаено за поранешниот министер за урбанизам, кој како член на македонската експертска влада, токму во Скопје пред новинарите на бугарски го презентираше своето сфаќање за бугарско-македонското урбанистичко зближување“. Т. е. да се зборува бугарски во младата република е предавство…

Во друг текст на истиот весник, од 27 октомври 1998 година, читаме: „Во Македонија тезата за непостоење на македонскиот јазик со години упорно се промовираше од поранешни и сегашни истакнати членови на ВМРО-ДПМНЕ, од кои најважни се Димитар Димитров, Миле Неделковски, Младен Србиновски, Милош Линдро и други. Во таа смисла го демантираат и го прогласуваат за српски агент, познатиот македонски публицист и лингвист Блаже Конески“.

Контроверзната личност на Блаже Конески станува повод за уште еден судир. Причината е „Македонскиот историски речник“ објавен во 2000 година. Главен уредник на публикацијата е д-р Стојан Киселиновски од Институтот за национална историја. Тој си дозволува да ја ревидира митологијата за личноста и заслугите на Блаже Конески, што предизвикува бран на разочараност против него. Во два написи објавени во Утрински весник на 4 и 6 август 2000 година, директорот на Институтот Новица Вељановски го обвинува Киселиновски дека го објавил својот текст за Конески без да се консултира со колегите. Одговорот на Киселиновски е објавен во Дневник, 26.08.2000 година. Во него тој истакнува дека кампањата на весникот имала за цел да спречи каква било ревизија на македонскиот јазик и повторно да ја зароби македонската научна мисла“.

Текст во непостоечкиот веќе магазин Старт од 10 ноември 2000 година, во рубриката „Досие: Врховизмот на ДПМНЕ“ го читаме следниот наслов – „Лупчо е глава на бугарштината во Македонија“

Насловот треба да навестува страв дека „бугарштината“ е најголемата закана и опасност за Македонија. Во текстот има реченица во која повторно мета е професорот Димитар Димитров, за кого се тврди: „тој ја негира посебноста на македонскиот национален идентитет изедначувајќи ги Македонците со БУГАРИТЕ…“

Стравот од „бугарштината“ е речиси апокалиптичен, а истовремено е и дијагноза за тешка болест на целиот државен апарат на младата република. И кога на 27.11.2000 г. Здружението на граѓани „Радко“ беше претставено во Скопје, сите медиуми во еден глас со хистерична лутина го осудија настанот, опишувајќи го како брутална инвазија на „бугарштината“ во Македонија…

Актуелниот претседател Стево Пендаровски активно учествува во пропагандата против Бугарија како рецензент на научни трудови кои немаат врска со историската вистина.

Трендот да се навредува секој што покажал трошка симпатија кон Бугарите и Бугарија не е ослабен до ден денес. Речиси сите весници, предводени од Нова Македонија, Денешен, Република, Независен, како и сите телевизии и повеќето веб-страници, се непријателски настроени кон се што е бугарско и кон секоја вест, сигнал или предлог што доаѓаат од Софија.

Новинарите како Ефтим Клетников, Дарко Јаневски, Јасминка Павловска, Далибор Станковиќ, Билијана Ванковска не ја пропуштаат можноста, преку жолчни текстови, да фрлат камен врз Бугарија.

Но, од горенаведените примери разбираме дека постои цела фаланга талентирани научници и интелектуалци кои не се помируваат, и покрај деценискиот диктат, со искривувањето на вистините за корените, самосвеста и јазикот на луѓето крај Вардарот. Засега, претседателот, премиерот, лидерите на опозициските партии, научниците од МАНУ, од Државниот универзитет Св. Кирил и Методиј “и други. се однесуваат како да не постои оваа конструктивна опозиција. Расте бројот на опозиционерите. Се повеќе Македонци кои се почитуваат самите себе ќе застанат на страната на вистината и на достоинството – човечко и национално.

Апелот на неколку граѓански здруженија и една политичка партија од РС Македонија до бугарските официјални државни институции е квалитативно нова манифестација на потомците на оние граѓани на младата држава кои по 1944 година биле подложени на сурово страдање, протерување и геноцид.

Во сите поранешни југословенски републики има стотици книги за геноцидот на диктаторот Тито и е време Македонците да ја дознаат вистината…

Господа Пендаровски, Заев, Мицкоски,

Вие не сте претставници само на заблудените и привилегирани кругови на македонското општество. Ги застапувате и оние кои не се согласуваат дека сте ги извршиле сите потребни реформи според европските критериуми.

Слушнете ги и нивните гласови. Тие ќе се размножуваат и засилуваат.

П.С.

Конвенцијата за сузбивање и казнување на спроведувачите на геноцид, донесена од Обединетите нации на 9 декември 1948 година, важи и за РС Македонија.

Членот 32 од неа гласи: „За целите на оваа Конвенција, геноцид се следниве дејствија извршени со намера да се уништи, целосно или делумно, секоја национална, етничка, расна или верска група:

а / убиство на членови на таква група;

б / предизвикување сериозна телесна повреда или ментално растројство на членовите на таква група;

(в) намерно создавање услови за живот што придонесуваат за целосно или делумно физичко уништување на таквата група… “

Зарем не е крајно време во Скопје да се отворат архивите на УДБА од 1944-1950 година за да се открие зошто се убиени повеќе од 20.000 поддржувачи на ВМРО, со бугарски идентитет, и зошто повеќе од 120.000 се осудени на многу години затвор !?…

Организациите за човекови права во ЕУ и во светот нека го следат односот кон Бугарите во РС Македонија од 1944 година до денес.

Ова ќе помогне во процесот на закрепнување во младата земја…

(Текстот е напишан специјално за БГНЕС)