Дали ЕУ ќе ги промени своите вредности поради денешните геополитички предизвици кои надоаѓаат?
Пишува: Иван Николов/БГНЕС
Во 1872 година, кнезот Бизмарк, за да го спречи можното зближување на Русија со Англија и на Австрија со Франција, иницирал создавање на т.н. Сојуз на тројцата императори – на Германија, Русија и Австрија. Поради турбулентниот ветер на настаните, до крајот на деценијата овој сојуз речиси се растурил, но новите ривалства го принудиле Бизмарк повторно да го оживее. Во 1881 година, тројцата императори повторно ги ставиле своите потписи на нов договор за сојуз, а бил усвоен и протокол. Тоа гарантирал:
1…
- Секоја промена на територијалниот статус кво на европска Турција зависи од согласноста на тројцата императори.
- Посебниот протокол приложен кон договорот се однесува на Балканот.
а/Австрија го задржува правото да ја припои Босна и Херцеговина во погоден момент;
б/…
в/Со посебна точка во протоколот се утврдува согласноста на тројцата императори за можна заедница на Кнежеството Бугарија со Источна Румелија И ЗАЕДНИЧКО ОТКЛОНУВАЊЕ НА БУГАРИТЕ ОД АКТИВНОСТИ КОН МАКЕДОНИЈА…“ (С. Д. Сказкин „Крајот на Австро. -Руско-германска унија“ Том I 1879-1884 Москва, 1928 година)
Се сетив на сето ова откако се запознав со декларацијата изгласана во германскиот Бундестаг на 15 јуни 2023 година, насловена „Активна поддршка на Северна Македонија на нејзиниот пат кон Европската Унија“. Документот, усвоен со гласовите на ГСДП, Унија 90/Зелени и Слободна демократска партија, нè враќа на ставот на тројцата цареви од 1881 година против бугарските „активности кон Македонија“.
Подтекстот на изгласаниот предлог е насочен кон Бугарија и кон бугарската резервираност во однос на севкупната политика на Скопје. Ова е политика во која непроменети се југо-комунистичките предлози, методи и техники за ШМИНКАЊЕ И ПРЕПИШУВАЊЕ НА МИНАТОТО НА НЕКОЛКУ ГЕНЕРАЦИИ БУГАРИ КОИ ОВДЕ ЖИВЕЕЛЕ И СЕ БОРЕЛЕ ЗА СВОЈАТА СЛОБОДА И НЕЗАВИСНОСТ.
Бугарија од самиот почеток ја поддржува евроатлантската интеграција на РС Македонија, но не сака да ги игнорира вредностите кои лежат во моралната основа на ЕУ, вредности кои се брутално погазени од континуираната работа на машината на бугарфобијата во Скопје. И тука е моето големо несогласување со површното и несериозно толкување од страна на германските пратеници за „достигнувањата“ на братската држава.
Јас, како потомок на Бугари бежанци од Македонија, во име на повеќе од 2,5 милиони мои сограѓани, не можам да се согласам со наодите на германскиот Бундестаг дека „Северна Македонија е мултиетничка земја за пример“… Ако е така, зошто клубовите на Бугарите во Битола и Охрид беа напаѓани, палени и затворани? Зошто тепањето на угледни Бугари е практика која не ги импресионира власта и опозицијата, дури се поттикнувани од нив, зошто во речиси сите достапни примарни изворни документи за минатото на народот, оригиналниот текст е преобликуван според сугестиите за примитивноста на денешните Македонци? Биографиите на познати личности – преродбеници и револуционери – се подложени на иста идентитетска козметика…
И незгодното прашање!
Зошто многубројните претставници на државата Германија и ЕУ кои ја посетуваат Република Северна Македонија не ја забележуваат оваа баханалија, оваа намерно негувана омраза кон Бугарите и Бугарија? Задолжителното единство против војната во Украина не ги заменува основните барања на Унијата.
А особено за германските пратеници кои гласаа за неславната декларација, многу е лесно да си го постават прашањето зошто во Австрија, чиј народ потекнува од германскиот, никој не помислил да создаде посебен австриски јазик и да всади систематска омраза кон Германија. и Германците.
Дали некогаш сте слушнале Австријци да се жалат дека нивниот национален идентитет е под закана?! Не, вие не. Во книгата „Историја на Австрија“ на Карл Воцелка, авторот го истакнува следниов факт: „…во 1956 година само 49 отсто од населението имаа чувство за припадност кон посебна нација, додека 46 отсто продолжија да се идентификуваат како Германци. ..“ Еве тест на пратениците во германскиот Бундестаг, колку со отворени очи гледаат за зачувувањето на принципите и основите на кои е основана Европската Унија. Секое чепкање во моменталната геополитичка ситуација на штета на вредностите е удар врз темелите на моралната перспектива на континентот. Нема место за евтини компромиси, со пропаганден шмек, промовирање на континуираното охрабрувачко влијание на етноидеолошката фантазмагорија Новакович – Коминтерна – Тито – Колишевски, нема и не може да има, особено во институциите на Брисел.
Денес, водечките фигури во ЕУ се исправени пред одговорноста да имаат солидно познавање на минатото на секоја земја-членка, за да не промовираат мимикрија со основачките принципи на Унијата.
А како поттик за почитување на германските пратеници во Бундестагот ќе цитирам неколку реченици од книгата на нивниот сонародник проф. Др. Густав Вајганд „Ethnographie von Makedonien“, која се појавила во Лајпциг во 1924 година. Во неа пишува: „Националната свест на Бугарите, Албанците, Турците и барем на дел од Ароманците е толку развиена што нема да дозволат да бидат денационализирани барем со средствата што ги користи Србија…“ стр.105
И уште: „Време е, навистина е крајно време, големите сили да го откажат злосторството Ној, со кое ги осудија на уништување Бугарите, Албанците и Ароманците во Македонија…“ страница 106.
И за да не бидам сфатен погрешно, ќе повторам: „Бугарија со цело срце ја поддржува евроинтеграцијата на Република Северна Македонија, но не може да го прифати непромисленото прекројување и прилагодување на етноидеолошката матрица од 1944 година на животот, самосвеста, духовноста и борбите на неколку претходни генерации кои живееле на оваа територија…“
Ова е проблемот што Берлин и Брисел мора да го разберат како суштинска закана против основните вредности на ЕУ.
Времето на кнезот Бизмарк и на семоќните монархии одамна помина. И флертувањето со југословенското комунистичко наследство цврсто закотвено во Република Македонија е осудено на пропаст…