Европа како една голема македонска историска комисија

Пишува: Николај Облаков/Труд

Македонските историчари… Разберете ги, тие навистина немаат избор. Замислете дека сте македонски „историчар“ доволно возрасен за да сте го виделе падот на Тито и распадот на Југославија, земја во која сте пораснале и сте го добиле своето образование. Сте почнале да предавате. Најпрвин веројатно славата на целата јужнословенска држава во која доминира Белград. Оваа земја потоа се распаднала по неколку крвави војни. Тогаш го присвојувате Александар Велики, користејќи ја географската ознака на хеленската провинција, како историски доказ за народ различен од античките Грци. По речиси триесет години расправии со Грција, сепак морате да признаете дека целата оваа работа не е како онаа работа. Новата верзија што ја присвојувате е од друга соседна земја (но никогаш од братска УДБА) – Бугарија. Не само што револуционерите од претходните два века веќе не се горди Македонци, туку такви се и средновековните цареви. Значаен напредок – веќе не сте од антиката, туку само од средниот век. Во овој поглед, конфликтот со Бугарија не се разликува од оној со Грција – се работи за присвојување.

А сега замислете дека треба да ја избришете и оваа лажна верзија. Во рок од три децении – четири различни верзии. Дури и најголемите антигрчки поддржувачи ќе претпостават дека нешто не е во ред со таквиот историски наратив.

Во исто време, во Бугарија имаме друг проблем – еден дел, формализиран со грантови и амбасади, нема апсолутно никаков проблем во чист текст да каже дека државите во целина не се важни – заедно со историјата. Другата теорија, иако е поддржана од огромното мнозинство, е слаба. Не само поради огромните дипломатски и финансиски ресурси насочени кон глобалистичката пропаганда, туку и поради тоа што буквално „мрмори“ политички коректни барања, за да не биде означена како радикална. Да беше екстремна како првата група, но со спротивен знак, ќе изгледаше вака„

Единствениот начин територијата наречена Република Северна Македонија да влезе во Европската Унија, само како дел од Бугарија“

Нешто што, се разбира, на прво место е сосема невозможно. Второ, тоа би предизвикало намуртени веѓи кај генералниот гувернер на територијата. Трето, ова е вистинската позиција што се зема предвид во социолошките истражувања. Но, значајно е што дури и оние кои тврдат дека се националистички партии не се осмелуваат да го кажат тоа директно.

Европската либерално-зелена политика

Проблемот овде не е многу различен. Замислете дека сте европски политичар (без разлика дали од Германија, Франција, Романија или Бугарија). Во блиското минато Ал Гор постојано го менуваше датумот на апокалипсата, провинцискиот континент мора да ја следи модата на Капитол. Во меѓувреме, борбата против (за) ветерниците, кои помагаат да се користат како изговор за се и изговор за секоја политичка одлука, сега е бизнис. Бизнис за милијарди преку линијата – од субвенционирани извори на енергија кои инаку не би преживеале, до академска и медиумска пропаганда, до милиони организации, здруженија, синдикати, институти, центри, центри, тинк-тенкови, мозочни и безмозочни трустови со броење, оценување, мерење, анализа, препорака, систематизирање и какви било други форми на згрутчување. Можете ли да замислите, дури и ако ја сфатите целата лудост на вашиот политички потфат, одеднаш да одлучите да застанете против тоа? Наспроти целиот политички, финансиски, корпоративен сектор на вечните жртви и вечната нерешлива криза? Одеднаш, сите горенаведени експерти од НВО ќе се најдат во агенциите за вработување и ќе откријат дека броење на гуски не е од најбараните професионални вештини?

Ја уништија оваа земја

Иако, како несомнен дел од Европа, не го пропуштивме горенаведениот проблем, внесуваме една сосема нова нијанса – до вечното „тресење“ изразено во „Ја уништија оваа земја“ и „Тука е така“. „Тука“ секогаш е крив некој друг – Турците, Русите, Американците, Костов е крив за се, Костов е крив за царот, за царот крив беше чипот на Бугарите, на костовистите – Борисов, на паметните и убавите – Пеевски,на ДПС – Прокопиев.
Сето ова е делумно точно и крајно претерано. И воопшто не е важно колку е вистинито. Затоа што го бараме и го наоѓаме оној кој најдобро се оправдува, а не оној кој и покрај сите изговори сепак прави нешто.

Вечни жртви

Не можеме да очекуваме луѓе чијшто целиот свој свесен живот го поминале бранејќи одредени идеи да признаат дека сè за што се бореле е погрешно – дури и ако го сфатат тоа. На ист начин како што историчарите во РС Македонија не можат да кажат дека студирале и учеле отворени лаги, така и Европските зелени застапници нема начин да го признаат колективното самоубиство во кое не туркаат.
На сличен начин, т.н транзиција во Бугарија беше направена не само од страшните агенти на комунистичките репресивни служби, туку и од ужасни медиокритетни хипици, кои и тогаш и сега ги пленува имитацијата. Тие само сакаа да бидат Американци, рок ѕвезди со долга коса и до ден денес слепо копираат сè – без разлика дали е добро или зло, важно е да доаѓа од Запад.

Убедени во нивната непогрешливост со секташки бес, најдоброто што можеме да го очекуваме од нив е да зборуваат со арогантна понизност со неистомислениците. Неодамнешен пример е случајот со полскиот уставен трибунал. Видете, на „незрелите“ Полјаци моравме да им пристапиме со „разбирање“, тие сè уште не беа подготвени да ги прифатат западните вредности. Дајте им малку време, но тие се мали деца, сè уште трауматизирани од Железната завеса. Честопати, таквото „тролање од загриженост“ е уште поиритирачко од отвореното непријателство.

Парадоксално, но тоа доаѓа во судир со најчестата бугарска политичка стратегија – однесувањето како жртвено јагне и жалењето. ГЕРБ се жали на политичка репресија, БСП се жали на капитализмот, ПППП се жали на „глупавиот устав“, ДПС се жали од Прокопиев, ДБ од Пеевски, како и да се вика партијата на Маја Манолова се жали за се, народот се жали. за политичарите што ги избрал, политичарите се жалат од народот што не ги избрал, а генерално сите сме виновни за турското ропство, комунистичкиот режим, транзицијата, големите сили, Русите, Американците, Европејците.

На ист начин како што Република Северна Македонија едноставно нема да постои без историската лага на која е изградена, на ист начин како што политичката кариера на сите вклучени во зеленото самоубиство ќе заврши без постојаното предупредување за апокалипсата, така и нашата состојба би била невозможна за повторување без постојаното заземање на позицијата на жртвата.
Можеби тоа е историски определено, но освен заклучоците од овие настани, тие не можат да определат никакво „придвижување напред“.