Горчливите плодови на говорот на омраза

Пишува: Иван Николов, КИЦ Босилеград, специјално за БГНЕС

Една тепачка на партиски состанок на владејачката Српска напредна партија во локалниот тим „Леден ѕид“ во Ниш, повторно го отклучи лошо прикриеното антибугарско расположение во Србија и говорот на омраза кон Бугарите.

Според информативниот портал „Нишки вести“, Милош Банџур, поранешен заменик градоначалник и пратеник во Српското Собрание, а сега општински советник во Нишкото собрание, физички го нападнал и ја пцуел мајката Бугарка на Марко Симов, инаку одговорен за ИТ секторот во партијата и му го скршил телефонот додека тој се обидувал да го сними самиот напад и пцуењето. Како последица од тепањето, Марко Симов е примен на Нишката неврохирургија за преглед и лекување.

Во инцидентот е вмешано и името на градоначалничката на Ниш, г-ѓа Драгана Сотировска, која Банџур ја обвинувал дека управувала автомобил со бугарски регистарски таблици и дека како градоначалник на Ниш требало да вози автомобил со нишки таблици!? Сотировска во изјава за медиумите изјави дека Банџур уште пред инцидентот ги пцуел Симов и неговата мајка Бугарка, иако таа по потекло „немала никаква врска со бугарското малцинство“ и дека не е точно дека возела џип со бугарски таблици. Причина за инцидентот е тоа што Банџур и вршел притисок да назначи негова блиска пријателка за член на Надзорниот одбор на Аптекарската установа во Ниш.

Иако пцуењето на бугарска, шиптарска, циганска и друга мајка не е ништо ново и е дел од српските фолклорни „специјалитети“, оваа суштински партиска кавга наместо да се реши во партиските органи, излезе во медиумскиот простор и уште еднаш испрати вознемирувачки пораки до Бугарите во Србија.

Инаку, не може да се каже дека г-ѓа Сотировска „нема никаква врска со бугарското малцинство“. Покрај тоа што е омажена за Бугарин, таа беше и претседател на комисијата за информирање на бугарски јазик во Националниот совет на бугарското малцинство. Во нејзино време, весникот „Ново Братство“ стана приватен весник на градоначалникот и претседател на Националниот совет Владимир Захариев. Во друг период, како новинар на РТС, г-ѓа Сотировска даде сериозен придонес во утврдување на имиџот на Захариев како политичар и „народен човек“, кој потоа остави деструктивни последици за време на долгогодишното раководење со Босилеград.

Веројатно поради тие лични и партиски врски, Националниот совет на бугарското малцинство излезе со соопштение во кое површно и со заобиколување ја осудува националната нетрпеливост, но не се осмели да ги именува нештата со нивните вистински имиња и да го осуди говорот на омраза кон Бугарите.

Тоа е вистинското лице на Националниот совет на Бугарите – кукавички, циничен, партиски додаток на владејачката партија, кој никогаш не ги бранел честа, достоинството и интересите на бугарското малцинство во Србија.

Да потсетиме, кога во 2018-та година, токму овде во „Ледениот ѕид“, вандалите ја осквернавија бугарската меморијална костурница, во која се погребани повеќе од 2.000 бугарски војници и офицери кои загинале за ослободувањето на Југославија, Националниот совет на бугарското малцинство немаше ни трошка храброст да го осуди тој вандалски чин.

Немаше храброст ниту кога епископот на Врањската епархија Пахомиј правеше сценарија со „научните конференции“, литургиските поворки, ученичките натпревари, канонизацијата на „Сурдулишките маченици“ и антибугарската кампања која продолжува до денес, што во суштина е чист говор на омраза против Бугарите.

Да не зборуваме за тоа дека Националниот совет на бугарското малцинство (сојузот Владимир Захариев и Стефан Стојков) отворено застана на страната на епископот Пахомиј и другите антибугарски говорници во времето кога бугарските организации во Босилеград презедоа иницијатива за поставување спомен плоча на жртвите на Коста Печанац. Згора на тоа, излегоа со гнасна порака во која ги осудуваат тогашниот бугарски амбасадор Радко Влајков и генералниот конзул Едвин Сугарев и ги запишаа во „црните страници на историјата на Босилеград“!? Дали тоа значи дека со златни букви треба да бидат запишани мародерствата на Коста Печанац врз беспомошни деца, жени и старци на 15-16 мај 1917 година и окупацијата на Босилеград на 6-7 ноември 1920 година од страна на СХС?

103-годишниот молк на тие значајни и трагични датуми сега се враќа како бумеранг и нема да ги поштеди ниту оние кои одамна престанаа да се идентификуваат како Бугари. Пламнатата антибугарска хистерија не ги поштеди ниту најнезабележителните Бугари или само оние како Марко Симов и г-ѓа Драгана Сотировска. Отровното семе веќе ги дава своите горчливи плодови и нема да ги поштеди ниту оние кои веќе трето поколение го заборавиле својот јазик и своето потекло.

Судбината на Захариев и Стојков, без оглед на нивниот дволичен понижувачки однос и презир кон сопствениот и идентитетот на народот што го претставуваат, веќе е предодредена со губењето на довербата и поддршката на Бугарија. Довербата и поддршката на Србија, како што гледаме и од тепањето во Ниш, никогаш нема да ги добијат. Дури и кога сами се туркаат кон врвот на владејачката партија.

Премногу е далеку за да стигнат таму каде што се упатиле и предоцна за да се вратат таму од каде што тргнале. Вообичаените пцовки и навреди на бугарска мајка нема да ги одминат. Ништо, тие веќе одамна ја заборавиле. Оние другите, се сеќаваат. И нема да застанат само на пцуење.