Младиот и талентиран поет Ацо Караманов пишувал за Левски и бугарските цареви Петар и Самоил
На 7-ми октомври 1944 г. во близина на Берово загинува талентираниот поет АЛЕКСАНДАР ВАСИЛЕВ КАРАМАНОВ.
Роден е на 31-ви јануари 1927 г. во Радовиш. Кога е само на три месеци, семејството го напушта родното место. Поради работата на татко му се преместуват прво во Белград, а потоа се населуват во село во околината на Смедерево. Таму тој завршува основно образование и се пројавува неговата рана љубов кон литературата. Тој ги напишува првите стихови во втори клас, т.е. на 9-годишна возраст. Осознавајќи го талентот на Караманов, неговиот учител го подтикнува да продолжи во прогимназијата во Смедерево. На почетокот на Втората светска војна татко му се враќа во Скопје, а Ацо се запишува во Првата машка гимназија. Покасно тој се присоединува кон Сојузот на комунистичката младина на Југославија. Во мај 1944 г. семејството се преместува обратно во Радовиш. Во септември истата година тој се присоединува кон Титовите партизани.
При извидничка акција на германските единици крај селото Стојмирово Ацо Караманов е тешко ранет и умира само на 17 годишна возраст.
НАРОДЪТ
Възкръсна пак в него великий копнеж,
в кръвта му се плискат днес волни мечти
и тялото смело издига в кипеж,
отхвърлил миражните ледни тъми.
Той помни веригите турски,но пей
в гръдта му безстрашно, чилично сърце,
и огън в него гори, пламеней,
и обич възпламва в мъжко лице.
Той помни жестокият Ньойски диктат,
годините страшни и черните дни,
когато камшикът на страшния глад,
душата му хвърли в тежки беди.
В сърцето той чува на Левски гласът,
и вижда на Ботев метежния лик,
пред себе си вижда днес новият път,
на свойта родина копнежът велик.
Той помни лъчите на златния век,
на цар Самуила великата мощ,
той помни Цар Петра и меча му мек,
и гръцката злоба в робската нощ.
Приютил в гръдта си заветът лъчист,
с огън в свойте лъчисти очи,
той чака: свободен и светъл, и чист,
да брани страната от злите беди.
НЕПОЗНАТИОТ АЛЕКСАНДАР КАРАМАНОВ, 2017 г.