Одбележуваме 4 години од смртта на големиот бугарски патриот и антикомунист Алекс Алексиев

На 28 јули 2019 година на 77-годишна возраст во Софија, починува познатиот политички аналитичар и бугарски патриот Алекс Алексиев.

Алекс Алексиев е син на познатиот уметник, карикатурист, публицист и издавач Рајко Алексиев, убиен од комунистите во првите денови по 9 септември 1944 година. Подоцна, Алекс Алексиев емигрира во Германија, а во 1969 година заминува за САД, каде долги години работи како аналитичар за истражувачкиот центар за политички науки „Ран Корпорација“. Во овој период, тој се наоѓа во кујната на американската надворешна политика и советува високи американски функционери за клучните прашања како што се одговорот на советската инвазија во Авганистан и односите со Русија и Источна Европа.

Во последните години од Студената војна, Алексиев беше извршен директор на европската секција на Радио Слободна Европа во Минхен. Непосредно пред падот на Берлинскиот ѕид, тој бил специјален пратеник на американската влада во балтичките држави, задолжен за специјални мисии.

За првпат се вратил во Бугарија по промените на 10 ноември 1989 година. Алекс Алексиев станува советник на премиерот Филип Димитров. На крајот на првата деценија на XXI век Алекс Алексиев конечно се сели во Бугарија. Во последниве години од својот живот, тој е претседател на Центарот за балкански и црноморски студии, главен уредник на Бугарија Аналитика и редовен коментатор и аналитичар на политичките настани во Бугарија. Пишува анализи за голем број медиуми, имал критички став кон Русија на Владимир Путин и Турција на Реџеп Таип Ердоган. Тој исто така бил научен соработник во Институтот Хадсон.

Алекс бил на три години кога неговиот татко Рајко Алексиев бил брутално убиен од комунистите. Единствениот грев на гордиот потомок на македонски Бугарин од Солун е дека го исмевал живиот бог на сите комунисти- водачот на тоталитарниот систем во Русија – Јосиф Сталин. Алексиев е уапсен од озлогласениот комунистички џелат Лев Главинчев. Бил однесен во Училиштето за слепи лица на улицата „Нишка“ во Софија, таму е подложен на страшни инквизиции и на крајот бил претепан до смрт.

Еве што пишува во своите спомени неговата сопруга бугарската глумица Весела Грнчарова:

„Десет дена откако беше уапсен, непознат човек дојде кај мене една ноќ, изгледаше добро облечен и не знаев дали е комунист или чувар, но ми рече: Госпоѓо, нема да ви кажам кој сум, така е подобро и за мене и за вас, но треба да ви кажам нешто за вашиот сопруг, тој е најтешко претепаниот човек во училиштето за слепи. Постојано повраќа крв. Госпоѓо Алексиева, помогнете му – страшно е да се гледа како го мачат…! “

Таа сепак успева да го однесе во болница.

„Болничарите го ставија во автомобилот и јас седев до него, наводно му го мерив пулсот. Штом го затворија автомобилот, го прашав: Рајко, што се случи, што ти направија? И тој рече: „Веси, зошто не те послушав?“ Јас сакав да заминеме, имавме дипломатски пасоши, можевме да земеме сè, пари и накит. Но, Рајко ми рече:

„Не, не можам да живеам во странство, јас ја сакам Бугарија. Не можам, како некои руски емигранти, кои пијат цела ноќ и пеат: „Волга, Волга, мајко моја“, а нивните жени ги ранат. Освен тоа, јас никому не сум направил ништо лошо “.

Сега беше толку исплашен што рече: „Веси, молчи, за да не ти направат и на тебе нешто, те молам, кому ќе ги оставиме децата?“ Кога се приближивме до болницата, тој го извади крстот што му го дадов претходно и ми кажа: „Дај му го на Сашо, тој е најмладиот, најмногу ќе му треба, Бог да биде милостив кон него“.

Само четири дена подоцна, големиот уметник умира. Покрај сопругата Весела, Рајко Алексиев остава сирачиња три малолетни деца – Радослав, Веселин и Алекс.

Алекс Алексиев станува најпознатиот светски политички аналитичар од бугарско потекло. Тој од прво лице се запознава со механизмите на светската политика. Кога му велеле да напише мемоари тој одговарал „Кој сум јас да пишувам такви работи?“

Во исто време, по прашањата поврзани со меѓународната политика, Алексиев им цврст став и не се придржува до ниту една замислена „политичка коректност“.

По доаѓањето на Роналд Реган на власт во 1981 г. Алексиев е контактиран од т.н. Балтичката лига за слобода со молба да лобира кај новиот американски претседател да прогласи Ден на независноста на балтичките земји. Алексиев успева да ја организира средбата со американскиот претседател. На истата се присутни претставници на Литванија, Летонија и Естонија и самиот Алексиев во улога на нивен посредник. Реган влегува и вели: „Знам за што сте тука. Прашањето е решено. Не грижете се воопшто – ќе има ден на балтичка независност. Секако дека ќе бидете слободни, ви гарантирам“.

Алексиев не го криел своето разочарување од европските политичари.

„Може да се напишат книги за степенот до кој Западна Европа е целосно продадена во однос на односите со Русија. Другите западни водачи го мразеа Роналд Реган за време на неговиот мандат. Тој доби признание дури откако почина. Германците го мразеа, на пример. Тие имаа таканаречен „Остолитик“ чија филозофија беше да им дадат сè на Источна Германија и на Русија со надеж дека можеби нема да им направат ништо лошо. Германските врвни политичари беа левичари – Вили Брант, Хелмут Шмит, Егон Бар… И тие заработија 20-30 пати повеќе од трговијата со САД отколку од онаа со Русија. Јас тогаш работев во Германија, иако за Пентагон, и многу добро се сеќавам дека тие немаа апсолутно никакви принципи. За нив беше многу поважно да имаат добри односи со Русија. Но, кога дојде на власт Реган, тој им рече: „Остполитик не постигна ништо и нема да постигне ништо“. Ние водиме војна со империја на злото или ќе ми се придружите или ќе бидете против нас “.

(Целиот материјал прочитајте го на 168 часа)