| |

Иван Николов за БГНЕС: „Српскиот свет“ крие огромна опасност за Бугарија

Историјата често се шегува со народите. Да, ние Бугарите во Северна Македонија и Западните покраини, ги имаме сите причини да ги мразиме европските земји поради украдената слобода на почетокот на минатиот век, но денес не можеме да добиеме апсолутно ништо од таа омраза.

Светот околу нас се менува, а ние и по три децении од распадот на Југославија, за жал, остануваме робови на југословенската идеолошка матрица. Притоа до таков степен, што дури стануваме патетични и смешни.

Во Северна Македонија изгласаа нешто како „закон за заштита на македонската национална чест“, според кој бугарските клубови во Македонија не можат да носат имиња на историски личности кои го посветиле својот живот на слободата и државноста на Македонија. Само затоа што се декларирале како Бугари.

Во Босилеград не ни дозволуваат да поставиме спомен плоча со имињата на цивилните жртви на погромот во Босилеград од 15 до 16 мај 1917 година, бидејќи со тоа ќе го навредиме нивниот убиец – српскиот четнички војвода Коста. Миловановиќ Печанац!?

Изгледа забораваме дека во ерата на интернетот историските извори се дигитализираат и секој што е заинтересиран може да ги прочита. Сè потешко е да се туркаат догмите на југословенската историографија за бугарските фашисти, за античките Македонци и за српското „ослободување“ на Босилеград од бугарската окупација. Вистината е на само еден клик.

На младите во Северна Македонија и кај нас не им се потребни возвишените зборови на Никола Груевски, Зоран Заев, Димитар Ковачевски или Христијан Мицкоски за да ја разберат историската вистина и современата политичка реалност.

Како што на младите Бугари во Србија не им се потребни темјанот и свеќата на владиката Пачомиј за да ја дознаат вистината за Топличкото востание и за „Сурдуличките маченици“.

Денес Бугарија е дел од Европската Унија, а бугарското вето за членството на Република Србија и Република Северна Македонија во Европската Унија останува единствениот можен инструмент благодарение на кој можеме да живееме удобно во одредена смисла. За жал, оваа алатка се покажа како неефикасна, едноставно затоа што Србија не може да им ја прости на своите традиционални европски партнери, независноста на Косово , не се потпира на членството во ЕУ и бара други алтернативи за својата иднина – Русија и Кина. Ова неразумно отстапување од европската перспектива е фатално не само за нас, туку и за самата Србија.

И покрај фактот што Србија сè уште официјално зборува за членство во Европската унија, и покрај фактот што две третини од странскиот извоз на Република Србија сè уште оди на европскиот пазар, таа не е подготвена да ги прифати либералните европски вредности и демократкиот начин на водење политика карактеристичен за земјите од Западна Европа. Неодамна, поддршката на јавноста за членството во ЕУ, исто така, падна од 72% на 48% и продолжува да паѓа. Од нафталин повторно беа извадени шајкачите и сите заедно се вративме барем еден век наназад.

Руската агресија врз Украина му даде силен замав на и онака проруското расположение на јавноста- огромен дел од граѓаните застанаа на страната на Русија, а Србија е единствената европска земја која не воведе санкции против Москва. Надевајќи се на руската окупација на Украина, Србија всушност се надеваше на српска окупација на Косово. Коалицијата „Надежда“, „Двери“ и „Заветници“ во новиот состав на српскиот парламент отворено се изјаснија против преговорите со ЕУ.

Поранешното „разгалено дете на Европа“ денес се потпира на Русија и Кина во ОН за заштита на српските интереси на Косово.

Нивната надеж е дека Русија ќе ја окупира Украина и ќе дојде до балканските граници, каде Вучиќ свечено ќе ги пречека на бел коњ и сите заедно ќе зајаваат кон митското косовско поле! И „српскиот свет“ ќе осамне – во Косово, во Црна Гора, Република Српска и Северна Македонија. Седум месеци по парламентарните избори во Србија, Вучиќ го чека белиот чад од Кремљ за да формира српска влада. Антибугарската, антиалбанската и антицрногорската хистерија деноноќно се излева по српските медиуми и ги пропагира идеите и целите поставени во „Начертание“ на Гарашанин.

Членството на Србија во ЕУ е нејзината последна грижа – таа е зафатена со дипломатски маневрирање меѓу контроверзите на светските играчи, обидувајќи се да го реши два века старото српско национално прашање.

Но, меѓународната сцена се покажа како премногу сложена, за да ги задоволи сите играчи во исто време. Вучиќ се најде под двоен оган. Европа постојано го турка да се позиционира против Русија, а во Русија се почесто го обвинуваат за предавство.

Покрај руската, српските политичари се повеќе се обложуваат и на кинеската карта. Се зголемуваат надежите и очекувањата од проширувањето на планетарното влијание на Кина, и тоа не само во економијата, туку и во културата, технологијата и воената индустрија. Србија во моментов е најсигурната кинеска база во Европа – инвестициите во инфраструктурни проекти и производството на стратешки суровини (челик, бакар, злато) се приближуваат до 10 милијарди долари. Рударскиот базен Бор, челичарница Смедерево, ТЕ Костолац, фабриката за гуми Линглонг во Зрењанин, реконструкцијата и модернизацијата на железничката линија Белград-Будимпешта, инвестиции во други патишта и мостови, Банката на Кина во Белград – сето ова е дел од „ новиот пат на свилата“ на кој Србија мисли дека може да се залепи.

Во областа на јавната безбедност, Србија нарача кинески видео камери кои се веќе густо инсталирани во поголемите градови и на автопатиштата, што беше дочекано со сомнеж и од САД и ЕУ. Со уште поголем сомнеж, но овој пат, покрај САД и ЕУ, и од Русија, се пресретна и увозот на кинески ракетни системи во Србија.

Оваа зашеметена состојба на српската надворешна политика, која со своите скромни можности се обидува да стапне на „четирите столба“ (САД, ЕУ, Русија и Кина), може да влијае на интересите на големите и, како што се случило повеќе од еднаш и повторно да го урне Балканот.

Водена од овие мегаломански соништа, Србија сè подлабоко тоне во кинеската кредитна замка и суптилно го прифаќа кинескиот корумпиран систем на управување. Чудно е, но парламентарната демократија во Србија полека се претвора во претседателска република од една личност, во која претседателот Вучиќ се повеќе се доживува како српскиот Путин, Орбан или Си Ѕинпин. Кинеските кредити се многу понеповолни од оние на европските инвестициски банки, кинеските цени за автопати и други објекти се поскапи од европските, надворешно трговскиот дефицит со Кина се зголемува, но српските властници, и покрај Европа и САД, го покажуваат нивниот карактеристичен српски инает

На српските граѓани им е сè потешко да го проголтаат дрското однесување на кинеските инвеститори, за кои српското законодавство, екологијата и животите на локалните жители се чини немаат никаква важност.

Токму ова несериозно поигрување со руско-кинеските интереси во срцето на Европа може да донесе нови компликации за Србија, бидејќи Европа е исклучително резервирана за Новиот пат на свилата. Се зголемуваат сомнежите дека Кина опасно навлегува во европското единство и солидарност. Европската комисија веќе ја истражува брзата железничка линија Белград-Будимпешта. А Русија отворено финансира партии, телевизии и портали, кои работат против Европската Унија.

Резултатите се веќе видливи. Руските, но и кинеските системи на владеење сè повеќе ни се нудат во замена за тешкотиите со кои се соочува парламентарната демократија. Сè повеќе ни се нудат референдуми за преминување во претседателска република. Или поточно, преминување кон тоталитарен систем на владеење, типичен за евроазиските земји.

Ако во времето на Милошевиќ имаше доволно силна и убедлива опозиција, сигурно немаше да го доживееме ужасот на граѓанската војна, без разлика на политичките одлуки кои наместо на демократски начин, беа наметнати со цената на многу човечки животи и материјална штета. Исто така, ако опозицијата на Путин во формата на Борис Немцов, Алексеј Навални, Ана Политковскаја и стотиците други го надвладееше Путин наместо обратното, денес немаше да трепериме за судбината на човештвото. Трепериме, не поради премногу демократија, туку поради недоволна демократија. И забораваме дека и најлошата демократија е подобра од најдобрите тоталитарни системи.

Слични Објави