Мераците на „македонизмот“ во превирањата на глобалните промени

Пишува: Иван Николов/БГНЕС

Македонското општество вeќе неколку недели, да не речам месеци е подложено на непрекинати еуфорични напади на радост.

Актуелните и поранешните луѓе во власта, новинари, научници и јавни личности кои им се придружуваат се тркаат да го убедат народот дека во процесот на реструктуирање на светскиот поредок и преземање на палката на американскиот претседател Доналд Трамп, доаѓа денот на „македонската правда“. Доаѓа денот кога целиот свет конечно ќе сфати колку запоставена и принудена на неправедни отстапки е подложена оваа мала земја на Балканот.

Премиерот Христијан Мицкоски веднаш ја сфати важноста на моментот и без размислување го фати брзиот тек на промените. За кратко време, тој обиколи голем број меѓународни форуми во Берлин, Брисел, Минхен и Вашингтон, за да презентира нови и сè по „потресни“ факти за неправедниот однос на ЕУ, а особено на Бугарија, кон неговата татковина. Тој се претвори во допрен од Божјата промисла, патувачки проповедник и, како вешт алхемичар, почна да дава јавни лекции за тоа како да се мешаат малите вистини со големите лаги за исконоста на неговиот сопствен национален идентитет… Вербалните бисери со кои сака да ги импресионира не само своите гласачи и истомисленици, туку и светски лидери кои ја соголуваат неговата самодоверба на обичен човек, кој се допрел до недопирливи луѓе: „Наместо интеграцијата на Балканот, се случи балканизацијата на Европа”; Застанавме први во редот на „новото нормално” од Вашингтон, но мораме да му ја кажеме на светот нашата болка и вистина.”; „Со контактите што ги имаме со најблискиот периметар на претседателот Трамп, можеме само да добиеме, а не да изгубиме“, итн.

Истовремено, во скопските медиуми се појавуваат се повеќе анализи, коментари, прогнози кои откриваат нови и нови „гревови“ на ЕУ и на Западот. Во угледниот весник „Нова Македонија“ има наслови како „Историскиот ревизионизам на Западот“, или „ЕУ и идентитетскиот геноцид на Македонците“ или уште поглобалниот поглед на актуелните настани: „Кој ја готви вечерата, а кој ги мие садовите?

Интелектуалците кои ѝ служат на власта сѐ поупорно им сугерираат на граѓаните дека ЕУ не е единствената алтернатива, дека примерот на Орбан и Вучиќ сугерира дека има други можности и за Скопје… Слична беше стратегијата на поранешниот премиер Никола Груевски, од кого Мицкоски наследи една партија, која целосно се има разделено од сопствената суштина.

Најскандалозниот момент во животот на младата земја на Балканот дојде кога Никола Груевски како прв човек на ВМРО-ДПМНЕ, а подоцна и како премиер (2006-2016), исполнувајќи некои нарачки, партијата означена со четирите букви на автентичната и херојска Внатрешна македонска револуционерна организација ја претвори во евтина верзија на нејзиниот сопствен прототип. Тој влеа во нејзиниот идеолошки организам големо количество „српска крв“ за да заличи на сите кои се бореле против нејзината света кауза.

Оваа линија на однесување денеска со добра волја ја продолжуваат и претседателката Гордана Силјановска-Давкова и премиерот и шеф на актуелната владејачка партија ВМРО-ДПМНЕ, Христијан Мицкоски.

Стратегијата на Никола Груевски, да ги поттикнува современите македонски историчари да ги пренапишуваат, со уште побогата фантазија, изворните историски сведоштва, воедно со тоа како да ги бараат корените на денешните Македонци во антиката, предизвика неочекуван отпор. На ова политичко самоволие, прв се пожали не некој друг, туку галеното дете на власта, филмскиот режисер Дарко Митревски, кој собра аплауз за неговото филмско „ремек дело“ „Трето полувреме“, исполнето со бескрајна омраза кон Бугарија. Без да замисли дека ја открил целата вистина за себе, народот и државата, неговата интелектуална амбиција му помогна да ги повреди профано наметнатите стереотипи на лагата.

Пред точно десет години, од 1 ноември 2015 година до 26 декември, тој објави, под општ наслов „Нашиот голем фалсификат“, девет анализи на моменти од минатото, преуредени од современата скопска историографија. Ова не беше толку гест кон вистината, колку обид да се разликува од интелектуалните плебејци кои повторуваат пропагандни клишеа за исконоста на македонската нација. Дарко тогаш имаше една цел – да ја истакне својата интелектуална супериорност и да ги понижи не само своите колеги уметници, туку и сите други елити, земени заедно.

Во првиот текст од серијалот, тој ги исмева историчарите кои ја преобликуваат националната и идеолошката суштина на Внатрешната македонско-одринска револуционерна организација на следниов начин: „Неколку генерации историчари, и во некогашната едноумност и во денешното лудило, направија блескави кариери остварувајќи една единствена задача: да се исклеса овој мит во камен, така што никој да не може да го оспори. Она што го читаме денес во историските читанки, книги и написи не е ништо друго туку нивната со децении китена и шминкана верзиjа на тоj  мит…“

Во следниов текст од 07.11.2015 год. ќе нагласи: „Во минатото пишував за лажните претстави врз основа на кои се создаваше мит за Македонската револуционерна организација. Низ низа цитати и факти го опишав бугарскиот карактер на организацијата…“

Во деветте текстови Дарко Митревски ги побива сите тврдења за кои македонската историографија си дозволува најпроизволно да ги приспособи документарните факти на потребите на пропагандата, афирмирајќи ја новата национална самосвест на луѓето од овие краишта. Во текстот од 11 ноември, на пример, тој се задржува на писмото:  “Точно е дека на овие територии подоцна ке се развие словенската писменост, но не е точно дека неа  jа развиле некакви етнички Македонци: светите браќа Кирил и Методиj биле Грци, а во историските описи нивните ученици се означени како Бугари – барем така вели „Житието на Климент Охридски“, составено од охридскиот владика Теофилакт…“

Сè уште во овој дух, тој ја испитува борбата за црковна самостојност и преродбата, и Илинденското востание и четничката српска и грчката вооружена пропаганда во Македонија, за да дојде до следното резиме: “Ете, такви биле историските, општествените, културните и социjалните услови во кои, како што не учат нашите учебници, се поjавили деветнаесет вековните преродбеници за конечно македонските Словени да ги подучат дека се…Македонци? Бесрамна и безобразна лага, измислена од македонската историографиjа…“

Неодамнешната посета на официјалната владина делегација на Република Македонија, предводена од премиерот Христијан Мицкоски, на Будимпешта стана нов повод за разоткривање на мистериозните врски меѓу Будимпешта, Белград и Скопје. Ова само го навести Мицковски и дебело го потенцираше Виктор Орбан. Не случајно на заедничката прес-конференција унгарскиот премиер изјави: „Северна Македонија, Унгарија и Србија припаѓаат на еден економски регион, што е огромен потенцијал за регионална соработка…“

Ова никого не го изненади. Изненадувањето дојде од невообичаено пријателскиот тон на претседателката Гордана Силјаановска-Давкова, изразувајќи ја нејзината подготвеност да се сретне и да разговара, најдобронамерно со бугарскиот претседател Румен Радев…

Добро знаеме што разбираат во Скопје под добронамерност од бугарска страна: да се признае дека новиот идентитет наметнат со криминални средства по 1944 г. се протега и низ минатите генерации, кои живееле и се бореле како Бугари… И ако госпоѓата Гордана Силјановска-Давкова замислува, со благ збор, да ја намами Бугарија, отуѓена од ЕУ, во кругот на Орбан и Вучиќ, ова открива повеќе политичка кусогледост и сиромаштија на мислата…

А за да се разбере колку се комични мераците на државниот врв во братската земја да се постројат со новите големи во глобалните промени, лицемерно намигнувајќи ѝ на Бугарија, го нудам финалето од последниот од 9-те текстови на Дарко Митревски, од 26 декември 2015 година:

„Доколку ние, останеме тоа што сме: исфрустриран народ, раскаран со сите соседи и самиот со себе, коj  своите комплекси ги лекува градеjки си измислена слава от стиропор. На таквиот народ нема да му треба историjа, туку психиjатриjа“. 

Г-ѓа Давкова, г-дин Мицкоски,

Ова не се зборови на некој „примитивен“ политичар со средновековно размислување од Софија, како што сакате да ги карактеризирате Бугарите. Ова се зборови на стопроцентен дипломец на вашите училишта, на вашите универзитети… Ваш воспитаник кој ја достигна границата на толеранција на систематски наметнуваните „патриотски“ фалсификати.

Ова е точната дијагноза на болеста наречена „македонизам“.

Проблемот е што вие, најтешко болните, одбивате да се лекувате…