ОХРИДСКИ ПИСАНИЯ: Жъртви и джелати

Facebook статус на Љупчо Куртелов

Станвит дума за Димче Бужбов. Живеел во Месокастро (охридска мала), во кукьа на 50-тина метри од нашата. Во годините после Първата Светска Война имал намерение да се вклучит во редовите на нелегалната ВМРО, организация коя во той период се спротиставят на сърпската окупация и жесток режим во Македония. Локалното раководство му поставило задача: “Кье требит да елиминираш еден кодош инфилтриран во нашите редови”.

Му давет пиштол и шеснеесет годишното момче Димче пукат во него. Кодошов се врашчал од на бавча и на плешчи носел кош полн со кромид. Куршумът го погодил кошот, чоеков куртулил. Димче за да не бидит суден, избегал Албания, къде шо многу членови на ВМРО побарале и нашле спас. Останал таму долги години и преживявал работейки како бербер.

1941. година се врашчат во Охрид. Работат како финансов чиновник. После капитулацията на царска България на 09. септември 1944. търгвит за България. Ко стигнал Прентов Мост (мегьу Охрид и Ресен) си велит: ” Цел живот го поминав во изгнание, нишчо лошо никому немам направено – останвам дома”!

Я напушчил колоната и преку планина стигнал Дебърца. Таму биле партизаните. Го однеле Белчишча во щабот.

Партизанскиот комесар

Б. Ж. го опитвит: “Зъшчо дойде”?

Димче: “Да се борам”.

Б. Ж. “Со шо кье се бориш”?

Димче: “Имам пищол, ево го”.

Б. Ж. “Дай го”.

Му го зеле пищолот.

По бърза постапка го осудиле на смърт.

Димче побарал да ойт во нужник.

Таму си ги пресекол вените. Стражарот шо го вардел видел дека од внътре течит кърв. Одма го истайле полумъртов Димчета, го поставиле пред джиздот да го стрелет.

Б. Ж. “Ти предавнику, сакаш да го избегниш народниот суд”.

Последните думи на Димче Бужбо:

“За Македония се борев, за Македония умирам”.