„Сокриените“ умрени во многу бугарски фамилии

Facebook статус на Цветан Томчев

Има една тема која со децении се крие и се премолчува во нашето семејство, темата за „Чичко Митко“.

За него дома не се зборувало, но роднините велат дека ненадејно починал откако се вратил од работа во Германија. Чичко Митко е постар брат на татко ми, но од друг татко Ганко Цигарски.
За чичко Митко сум слушал како мал, како отишол да работи во Германија во 40-тите години. Бил вешт мотоциклист и возач, веројатно и автомеханичар. Имало еден Германец Фон Браухич, Митко бил механичар во неговиот тим (признавам, деновиве прв пат слушнав за оваа верзија од брат ми и целиот се намовнав, ако е вистина). Како на Митко му се слошило и набрзина умрел од плеврит, не, паднал од трамвај и тешко ја скршил раката. Не, не, добил гангрена и морало да му го ампутираат прстот, но не се согласил и веќе било предоцна. Имаше различни легенди за неговата смрт.

Во селото сум неколку дена и отидов да чистам околу гробовите на дедовците. На прадедо ми Томчо, на дедо ми Цветко, на баба ми Марија, на прабаба ми Марија и на други роднини.
Така, додека расчистував, наидов на падната и полузакопана надгробна плоча. Споменикот на чичко Митко.
За прв пат обрнав внимание на датумот на смртта на вујко Митко – 12 ноември 1944 година и во моментот ми помина една мисла.
Дека Митко е убиен како „фашист“ и „народен непријател“ затоа што дошол од Германија, за жал, токму во деновите кога по наредба на Сталин почнале масовните убиства на „фашисти“ и „непријатели на народот“.

Во неделата дојде на гости еден наш роднина, кој за прв пат ми го потврди сомнежот како може еден 20-годишен млад човек ненадејно да умре. „Баба Марија секогаш кога доаѓав во селото плачеше пред мене и ми ја доверуваше својата тага: „Ми го убија детето, го убија!“
Денеска прошетав до центарот на селото и го фотографирав натписот на селската чешма.
Повеќето од убиените се наши роднини. И вујкото на татко ми, братот на дедо ми Цветко Тодор е убиен во 1925 година. И таткото на чичко Митко, Ганко, и тој е убиен во 1925 година…

Но, чичко Митко беше големата тајна во семејството на татко ми, бидејќи тој беше убиен од „народната власт“, ​​тој беше „непријател на народот“, а дедо ми беше „Цветко кулакот“. Оди кажи го ова некаде, или ако те дознаат – нема веќе студии, нема работа, нема иднина!

Повеќе од 30.000 невини жртви на комунистите, како чичко Митко, беа истребени. Жртвите на „септемвриските настани“ и целиот период од 1919 до 1944 г. се десет пати помалку. Има споменици за нив.

Во Бугарија има и безброј „Аљошовци“ за нула (0) загинати војници на Црвената армија.
Имаме фалсификувана историја и многу „мочи“. Нема споменици и спомен-обележја за истребените по 44-та!

Доста е со „МОЧА“, доста е со советската и проруска пропаганда што ја уби Бугарија пред 80 години!