Три години по почетокот на војната во Украина, Мицкоски му сврте грб на паневропскиот интерес

Пишува: Љупчо Куртелов за БГНЕС

На денешен ден пред 3 години, Русија изврши агресија врз Украина. Украинското прашање е актуелно како никогаш досега. Откако Трамп ја презеде претседателската палка, картите на масата каде што се исцртани сферите на влијание се мешаат и не е јасно кој ќе ја добие најслабата.

Од сегашна гледна точка, Украина и Европа се губитници. ЕУ се соочува со тежок и болен процес на еманципација од САД, кои имаат намера да го тргнат „чадорот“ од „старата дама“. Европа допрва треба да изгради сопствен одбранбен капацитет. Ќе бидат потребни многу пари во одбраната – да се модернизираат армиите – а тоа ќе биде на сметка на даночните обврзници. Нема да биде лесно, бидејќи тоа ќе биде по цена на кратење на социјалните програми. Европа мора да помине низ „болен пубертет“.

На почетокот на Втората светска војна, Черчил им ветил на Британците само „крв, пот и солзи“. Денес, за да се избегне крвопролевање, ни се потребни многу пот и по некоја солза.

Каде е Македонија во оваа каша? Веќе е категорично јасно дека Мицкоски се откажа од евроинтегративните процеси со изговор: „Не прифаќаме ултиматуми“.

Станува збор за вклучувањето на Бугарите во македонскиот устав. Тој оцени (или така му беше кажано) дека е погодно да се игра на американската карта. Од денешните вести:

„Македонија е коспонзор на американската резолуција за Украина, на сметка на општата европска резолуција, која ја игнорира.

Нашите предци рекоа:

„Нов бунар копај, во стариот не плукај“.

Овој текст ќе го завршам со мислата на Хенри Кисинџер:

„Да се ​​биде противник на Америка е опасно, но да се биде нејзин пријател е фатално“.