“Заробувачи и заробени”: 500-тината наши “Спартанци”

Facebook статус на Никица Корубин

Битката кај Термопилите, која го отвара патот на големата персиска војска во 5-от век п.н.е на Ксеркс, кон Атина, останува симбол на отпорот. Отпорот на Хелените, кои тогаш иако обединети, не успеваат да се одбранат, иако не се предаваат без борба. Меѓу неколкуте илјади загинати Хелени, се и 300-тината Спартанци, заедно со нивниот крал Леонида; кои не ја победуваат надмоќната персиска војска, но значително ја успоруваат. Ја успоруваат по совет на македонскиот крал Александар Први, кој иако, сојузник на Персијанците, “за љубов кон Хелените” им ја открива позицијата и стратегијата на Персијанците. Александар Филхеленот.

“Љубовта” кон некоја култура, етнос, народ, јазик, обичаи и традиција е вообичаена работа; ако намерата е искрена и индивидуализирана. Блиски народи и соседни региони, природно инклинираат еден кон друг, па оттаму не е никакви изненадување гркофилијата или филхеленството, бугарофилството, албанофилството или пак србофилството, кое за воља на вистината е единственото официјално “подобно и пожелно” кај нас. Што “љубовта” ја прави инструирана, индоктринирана и длабоко таргетирана.

Па, оттаму случката од викендов со патот на нашите 500 сограѓани, на политички настан во соседна држава, која предизвика многу, главно негативни реакции на социјалните мрежи; е индикативен показател за суштината на “србофилството” во Македонија наспроти наметнатото “србоманство”. “Љубовта” е само мамката.

Фокусирајќи се на чинот, дека наши сограѓани отишле во Србија, во критична и турбулентна состојба таму, на неколкумесечни масовни студентски и граѓански протести, против режим, во чија поддршка тие отидоа; се превидува очигледното: зошто само 500 – а не, 5.000 или 50.000 илјади? Па, зарем српскиот претседател Вучиќ, кој ужива безрезервна поддршка од македонскиот партиски естаблишмент (подеднакво и ВМРО ДПМНЕ и СДСМ) и безрезервно премолчување од албанскиот политички естаблишмент (сега ВЛЕН, а порано и ДУИ – со драстично променет став како опозиција), има директна поддршка од само 500 наши сограѓани – етнички Срби или Македонци, сеедно?

Па, во чие име тогаш, ВМРО ДПМНЕ отворено и СДСМ прикриено, ја поставуваат државата членка на НАТО и кандидат за ЕУ во подредена ситуација кон анти-НАТО и анти-ЕУ држава, какво што ефективно е Србија и за жал, српското општество? Каде ја наоѓаат компатибилноста на нашата уставна парламентарна демократија и демократско општество на владеење на правото, мултиетничко и мултиконфесионално општество со суспендираната демократија во Србија? Кои тоа граѓани, нивни поддржувачи, членови или гласачи им го дале тој легитимитет на наши избори?

Ова всушност стана, крајно илустративен и поучен пример, како функционира концептот на “заробена држава” преку концептот на “заробување на општеството”. Дали всушност бројката на ефективни, влијателни и моќни “заробувачи” на општеството и институционалниот систем на државата, на наративот на таргетирана и тенденциозна албанофобија, бугарофобија и гркофобија како свесен и монструозен антипод на албанофилијата, бугарофилијата и гркофилијата – е сличен на бројот на нашите патници во Србија викендов? “Србомани” се или “србофили” се, овие наши “модерни Спартанци”? Што ги води, храброста, гордоста и идентитетот или отсуство на истите? За чија “љубов” го држат заробено општеството и најважно, во чие име?

И ова е приказната која се наметнува 30-итна години независност. Користејќи ги сите “тригери и замки”: југоносталгија, србофилија, музика, јазик; но и сите инструменти на системот; за наведување кон подаништво во име на “идентитетот” кој се (само)проблематизира и опструира преку латенатната фрустрација на “потчинетост и жртва”. Па, како “супериорните Македонци” наследниците на Александар Филхеленот, кој пркосел на Персијанците за слободата на Хелените; станаа “заробеници” на сопствените, но наметнати фобии?

Па, иако правно-политичката дефиниција, на нашата реална состојба ја имаме 10 години – “заробената држава” на Рајнахрд Прибе, сега ја имаме и бројката. Па, сега и конечно можеме да се прогласиме за “жртви” – ама не жртви на ЕУ, на Бугарија, на Грција, на Албанците; туку “жртви на нашите”. Спартанците во 5-от век п.н.е успеале со 300 луѓе да успорат 300.000-илјадна војска. Затоа што се бореле за слободата и за себе. Нас 2.000.000, нашите “500-тина, не’ успоруваат 30-тина години.

Историјата кај нас, овој пат се повторува како пародија. Барем се 500, а не 5.000, ниту 50.000, а најмалку 500.000 илјади. Перцепцијата, која така систематски се обидува да се наметне на јавноста, е чудо, само што е прилично непредвидлива. Затоа што “фобијата”, не произведува по автоматизам “љубов”. Особено, онаа наменската.