Лагите по темата Македонија ги поткопуваат идентитетот и националната безбедност на Бугарија

Пишува: Кузман Илиев

Кога станува збор за вредностите и идентитетот – парите, бизнисот или економијата не се важни. Тие се буквално бесмислени. Нема да функционираат никакви транспортни коридори и инвестиции таму каде што нема заеднички вредности и цврста етичка основа. Без корен, дух и национална самосвест нема ниту напредок, ниту мир. Како стигнавме овде и каде треба да оди понатаму?

Незаборавниот владетел на Бугарите, кнезот Борис Борис-Михаил го прима христијанството во денешните македонски земји, а не во главниот град Плиска во втората половина на IX век. Чинот е намерно се случува во западните земји и со себе носи симболика, а целта е да се консолидираат освојувањата на неговиот татко. Покрстувањето се случува во резиденција покрај реката Брегалница и ја менува историската судбина на Бугарите, внесувајќи ги во џиновската цивилизациска орбита на христијанството. По политичка иницијатива на кнезот Борис, учениците на Кирил и Методиј биле срдечно примени и им била доделена стратешка мисија – да ги подготват Бугарите за новата религија и нејзините морални учења. А еден од нив, Климент, ја создал „кирилицата“ – старобугарската азбука, која оттогаш ја шири христијанската доктрина во земјите од останатиот дел од словенскиот свет. Климент работи во Охрид.

Охрид ќе биде и средновековна престолнина на Самуилова Бугарија еден век подоцна. А на неспорното бугарско потекло на владетелот и народот директно укажува познатиот „Битолски натпис“ напишан старобугарски од последниот цар на Првото бугарско кралство и наследник на Самуил – Јоан Владислав.

Доказите за тоа се уредно сокриени од скопските „историчари“.

Македонските Бугари исто така одиграле клучна улога во борбата за независна бугарска црква за да се даде печат на постоењето на бугарскиот народ во рамките на Отоманската империја. Во исто време, против безобразните грчки владици се креваат бунтови во Враца и Скопје во 20-тите и 30-тите години на IXX век. Спектакуларна е победата за бугарштината по султанскиот ферман за формирање на Бугарската егзархија од 1870 година. Во таканаречените спорни епархии во некои македонски земји се одржал „референдум“, чии резултати со 2/3, јасно покажале какво е самоопределувањето на Христијанско население на терен – бугарско.
Грчката патријаршија била поразена од Бугарската егзархија, и покрај тоа што конфронтацијата била навидум на полето на духовноста, се работело за прашање на политика и етничко единство. Голем победник е бугарскиот национален дух, кој ќе биде потребен во претстојните револуционерни борби за слобода и независност.

Половина деценија претходно, П. Р. Славејков почнува да го издава во Цариград највлијателниот бугарски весник „Македонија“ – наречен така во одбрана на правото на национално и духовно самоопределување на Бугарите во истоимената географска област. И за зачувувањето на интегритетот на бугарската етничка сила. Дури и патријархот на нашата револуционерна кауза – Г.С. Раковски, го користи прекарот „Македон“.
Неповторливи се подвизите и придонесите за воскреснувањето на бугарската свест на будните патриоти од македонските краишта: Браќата Миладинови, Рајко Жинзифов, Јордан Хаџиконстантинов – Џинот, Григор Парличев и многу други.
По Берлинскиот конгрес дошла политичката, а постепено и духовна Апокалипса – Бугарите од Македонија и Одринска Тракија останале надвор од границите на слободна Бугарија. Започнува историски виор од османлиско, српско и грчко угнетување.

Се разбира, секој може да се самоидентификува како сака. Од денес можеме да одлучиме дека доаѓаме од Нептун, на пример. Што, сепак, не е ретроактивно и не значи дека и тие пред нас дошле од Нептун.

Сите истакнати водачи-основачи на македонското национално револуционерно движење имале силен бугарски национален идентитет, за кој има буквално илјадници сведоштва и лични архиви. Учеле во Бугарија или во Солунската машка бугарска гимназија, биле учители на Егзархијата во македонските земји – Дамјан Груев, Георги (Гоце) Делчев, Христо Матов, Христо Татарчев, Тодор Александров. Првото име на нивната организација во својот наслов ја содржи дефиницијата „Бугарски“. Нејзиниот прв статут вели дека се примаат само Бугари. Ги пееле песните на Ботев и Стамболов, ги славеле Левски и Хаџи Димитар, ги читале „Записките“ од Захари Стојанов. Големите македонско-одрински револуционери биле со висок ранг и служеле во бугарската војска – Борис Сарафов, Јане Сандански, Тодор Александров, Александар Протогеров, Борис Дрангов, а во Стара Бугарија се родени многу дејци – Иван Цончев, Чернопеев, Јаворов, Лерински и др. Повеќе од 200.000 Бугари загинаа во војните за национално обединување, почит кон нивниот светол спомен!

Во Балканската војна против Отоманската империја, македонските комити ја избраа бугарската војска, како што направија и по предавството кон Бугарија извршено од страна на сите нејзини соседи во Меѓусојузничката војна. Така направија и во последниот обид за национално обединување и ослободување на бугарскиот народ – Првата светска војна.

Затоа, кога доаѓа Втората светска војна, логична е позицијата што земјата треба да ја земеме, а имено онаа што поправедно го третира прашањето за напуштените браќа во Македонија, Јужна Добруџа и Западните покраини. Затоа браќата крај Вардар мора да си ги поправаат учебниците. Во Бугарија, Борис III никогаш не дозволува екстремни фашистички или комунистички организации, немало тоталитарна партија-држава како во Италија или Германија, на пример. Со еден збор: ние не сме биле „фашисти“. Не сме ја „окупирале“ Македонија – а и да сме ја, таа окупација сигурно не била поголема од српската окупација по Балканските и Првата светска војни.

Денационализирачките српски репресии врз Бугарите кај Вардар тогаш биле толку нечовечки жестоки и сурови што влегувањето на бугарската војска и управа во 1941 г. до нивното повлекување во 1944 г може да се нарече само едно нешто: ослободување. Тоа го покажуваат и историските кадри – поздравите и радоста. Во меѓувреме во Македонија се слеаа огромни пари од буџетот на „окупаторот“ – за градење на училишта, патишта, болници и нормални услови за живот на луѓето таму.

Стотиците илјади бегалци од Македонија и Тракија зборуваат за ваквата блискост по ударите во војните и востанијата, тие секогаш доаѓале во Бугарија, а никогаш во Грција или Србија. Без разлика дали сме свесни за тоа или не, денес ⅓ од современите Бугари се потомци на бегалци од Македонија и Одринска Тракија.

По воспоставувањето на титовите југословенски комунисти и крвожедниот Сталин на власт – најголемиот грев во македонските земји ( тоа трае и до денес )- е да имаш бугарски идентитет. Во 1944 г веќе е создадена „нова“ нација, дотогаш непозната за историографијата – македонската. Дотогаш тоа беше географски поим за територија населена со Бугари, Грци, Ерменци, Евреи, Цигани, Власи, Турци, и покрај насилството по предавничката Меѓусојузничка војна и присилната колонизација на Белград, многу малку Срби. Следува вистински етно геноцид врз Бугарите, а преку пропагандата и образовниот систем се создава совршената врска за новата нација – примитивната и братоубиствена бугарофобија.

Меѓутоа, јазикот издава и всушност е најкарактеристичната особина на еден народ. Едноставно затоа што јазикот, како и пазарно-разменските односи се природни појави и не подлежат на административен план. Ако нешто е кодифицирано, тоа е само создаденото од праксата. Во Северна Македонија денес постои писмено-регионална разновидност на бугарскиот јазик – со иста морфолошка структура, присуство на честички за иднината, отсуство на падежи. Да, овој јазик е обработен во српската комунистичка епрувета – манастирот „Св. Прохор Пчински“ (нарачана од Коминтерната) и навистина има водевилни лексички додатоци на српски и други странски зборови. Плус „датум“ на раѓање: 2 август 1944 година! Што е исто така невиден историски лингвистички парадокс од највисок ред… Но: сепак останува прекрасен и звучен југозападен дијалект на деструктурираниот литературен бугарски јазик. Исто како што германскиот е германски во Австрија, францускиот е француски во Белгија или Швајцарија, англискиот е англиски во САД, грчкиот е грчки во Кипар, и бугарскиот е бугарски во Северна Македонија – ништо нема да се случи со нејзиниот суверенитет ако се признае очигледното. Никој нема претензии кон јазикот или новиот национален идентитет на северномакедонците – туку само кон објективната реалност. Истото важи и за правата на македонските Бугари, кои денес се безмилосно репресирани само поради нивното бугарско национално чувство.

Денешните ученици во македонските земји учат дека по Првата светска војна Бугарите ја зазеле Пиринска Македонија, а Грците Егејска. За да му угодат на Сталин, комунистичките политички бази кај нас направија фалсификувани пописи во 1946 и 1956 година, во кои во Пиринско беа насилно запишани околу 150.000 Македонци. Одличен повод и кај нас и во Европа денес да зборуваме за македонското малцинство или дури и за територијални претензии кон нашата земја. И ако од историски причини објективно постои етничко турско малцинство, тогаш такво животно како македонското малцинство кај нас едноставно логично не може да постои.

Конечно, заслужуваме да бидеме во подобра политичка позиција (што е ретко) и да можеме да ги посочиме овие и други аргументи во наша корист. Без лоши чувства, туку поради фактот што тоа е единствениот начин за мирен соживот и заедничка економска и културна размена.

Патем, апсурдно е да се сака да се докажува бугарското потекло на македонските бугари за тие да добијат бугарски пасош – исто толку апсурдно колку е и тоа да се бара и од Бугарите од Мизија или Тракија. И ако на нашите западни партнери донекаде им е простено за тоа што немаат поим за темата и ја гледаат само преку нивните геополитички амбиции, а за Русија тоа е „морков или стап“ во нашите меѓудржавни односи – за нас незнаењето и нихилизмот по темата е богохулство. И граничи со предавство.