Отворено писмо на еден бугарски новинар до новиот бугарски премиер Кирил Петков
Пишува: Иван Николов
Почитуван господине премиер,
Ви се обраќам, испровоциран од вашите пораки искажани до македонските медиуми, како и во интервјуто за англискиот весник „Фајненшл тајмс“ на 13 декември 2021 година.
Убеден сум дека како човек кој дипломирал на престижен западен универзитет, вие многу добро ја познавате технологијата, принципите и правилата за совладување на одредена материја. И тоа веќе на дело го докажувате во решавањето на кризите што се појавуваат во нашето општество. Меѓутоа, за разлика од пристапот за излез од економските, здравствените, моралните и политичките прашања, македонското прашање е прилично сложено, на кое вие, како што се разбира од вашата изјава во Фајненшл Тајмс, пристапувате, најблаго речено. романтичарски.
Таму самоуверено изјавувате: „Ќе предложиме нов процес за Северна Македонија, многу брз, со ограничена временска рамка, само шест месеци“
Не сакам моите зборови да звучат дидактички, затоа моите тврдења ќе се обидам да ги докажам преку конкретни моменти од повеќе од 140-годишната историја на Македонското прашање. Има толку многу замки во решавањето на кој било аспект од тоа што секоја неразумна самодоверба води до изненадувања и разочарувања.
А ова не треба да се дозволи!
ПРВО.
За прашањето за железничкото поврзување „Софија-Скопје“ и целокупната инфраструктура во правец на Коридорот бр. 8.
Ова е сон, аманет и проклетство на неколку генерации бугарски политичари. И тука секоја наивност е осудена на неуспех.
Еве една поучна хронологија!
На 3 јули 1880 година Драган Цанков поднел оставка од функцијата министер за надворешни работи бидејќи не успеал да го одбрани бугарскиот национален интерес. А овој интерес е: поврзувањето на Источните железници со Цариград да се одвива не преку Цариброд, туку преку Скопје.
До денес овој интерес господине Петков не е заштитен. Се разбира, не од недостаток на желба. Напротив.
Првиот обид во услови на демократија го направи претседателот Жељо Желев, кој на 22 октомври 1995 година, за време на јубилејната седница на Обединетите нации во Њујорк, успеа да ги убеди засегнатите страни во Коридорот 8 да потпишат меморандум за „најбрз можен развој“. на оваа оска…“
За жал, тоа не се случи од различни причини, но продолжи да биде приоритет на бугарските државници.
Во заедничката декларација по средбата на претседателите на Бугарија и Република Македонија, Петар Стојанов и Борис Трајковски, во Евксиноград на 5 јули 2001 година, исто така беше истакната: „ изградбата на железничката линија Софија-Скопје“.
Само една година подоцна, на форумот во Стразбур, претседателот Борис Трајковски во гнев и болка им рече на новинарите: „За нас, Коридорот бр. 8 од Бургас преку Скопје до Драч е всушност број еден по важност.“ Подоцна се појави интерес од одредени земји, како што е Грција , да се закачат за овој коридор преку пренасочувања. ПОЛИТИЧКИОТ И ЕКОНОМСКИ ПРИТИСОК ГО ДОНЕСЕ ИГНОРИРАЊЕТО НА ГЛАВНАТА ИДЕЈА…Затоа Македонија е против…“ (Весник Сега, 28.06.2002 г.).
Нема простор за ентузијазам од типот на Стаханов. И внимавајте да не се повтори приказната од 6 септември 2017 година! Тогаш Алексис Ципрас, премиерот на Грција, чија цел е да го спречи Коридорот бр. 8, го оживеа стариот проект на Атина за брзата пруга Русе-Бургас-Александрополис и го покани Бојко Борисов да потпише меморандум за нејзина изградба. Тоа беше одговор на изјавите на Борисов и Заев од 01.08.2017 година дека железничката врска „Софија-Скопје“ е приоритет и за двајцата.
Ова е проблемот. И без илузии!
ВТОРО.
Почитуван господине Петков,
Да не заборавиме дека зборовите „историја“ и „спор“ кога се во прашање односите меѓу Софија и Скопје се натоварени со многу контрадикторни содржини. Светската историска мисла за ова прашање од Скилица и Кедрин, преку Павел Јожев Шафарик, Ами Буе, Гијом Лејан, Виктор Григорович, Мекензи и Ерби до Жорж Буске, Анри Пози, Генадиј Литаврин и Игор Калиганов го кажала својот збор. А во тврдењата на овие познавачи на балканското минато нема простор за спор, се е јасно и точно.
Во денешните односи меѓу Софија и Скопје до израз доаѓа фалсификувањето на изворните историски документи. А Скопје не сака да зборуваме за тоа. Одбивањето да се разговара за овој значаен проблем, македонските научници го опишуваат како спор. Спорот, дискусијата се средство за побрзо, појасно и попрецизно да се дојде до релевантната вистина. А во Скопје се плашат од вистината затоа што е искривена и карикатурирана. Постојат многу примери. Последниот е од 8 декември 2021 година, кога по повод годишнината од упокојувањето на Свети Климет Охридски, премиерот Заев имаше посебно обраќање, а руската амбасада не пропушти да му се обрати на македонскиот народ по овој повод.
А вистината е толку јасна и дефинитивна. Еден од најавтентичните изворни документи за животот на светителот е опширното житие на Теофилакт Охридски, хагиографски документ од XI век. Насловот е „Живот, дејност, исповедание и изложение на дел од чудата на нашиот свет отец Климент БУГАРСКИ Епископ, напишано од Пресветиот и Славен Архиепископ Први Јустинијан и на ЦЕЛА БУГАРИЈА господин Теофилакт“
Житието се состои од 29 поглавја и 79 параграфи и во нив зборот „Бугарин“, „Бугарски принц“, „Бугарски светец“ итн. се повторува околу 43 пати. А зборовите „Македонец“ или „македонски“ ги нема…
Да, но во РС Македонија научници, политичари и новинари тврдат дека Свети Климент Охридски е Македонец. Ова не е приказна. Ова е замена на содржината на изворните факти, што е проблем од надлежност на судството.
Ајде сега, господине Петков, со вашата деловна обука и рационален ум, кажете ми, ќе седнете ли „да се расправате“ на ваква тема!? И ќе најдете ли брз лек за шест месеци? Ова може да се случи само ако вие во име на некоја замислена политичка целисходност ги напуштите принципите на автентичната наука.
На ист начин таму се коваат биографиите на сите преродбеници и револуционери.
ТРЕТО.
Голем број „експерти“ кои поради одредени околности беа во улога на давање мислење и решавање на проблемите околу случајот со РС Македонија, го посочуваат примерот со односите меѓу Франција и Германија. Како тие од земјите со многу проблеми меѓу нив, денес уживаат во хармонија и интеракција. Истите тие „специјалисти“ укажуваат и на односите меѓу Унгарија и Словачка, меѓу Романија и Унгарија итн.
И тука мора да бидеме свесни за една работа. Во ниту една земја од поранешниот социјалистички табор тоталитаризмот не репродуцираше нова нација, како што е случајот со Македонија. А за да се воспостави оваа нација во есента 1944 година, таму започна масовната сатанизација на Бугарија, Бугарите и се што е бугарско. Прекарот „Бугараш“, т.е. човек кој сочувствува со Бугарија или се идентификува како Бугарин бил заситен од специјално обучени пропагандисти со злоба, одвратност и омраза.
Ќе дадам пример.
На крајот на јули 1946 година, ветеранот од бомбашките напади во Солун во април 1903 година, Павел Шатев, тогаш штотуку сменет од функцијата министер за правда на младата Република, му дал на вториот секретар на бугарската амбасада во Белград, Тома Мечков, материјал кој го открива токму овој процес на дебугаризација. Еве неколку извадоци од овој текст:
„…Во Македонија се води борба против Бугарите и бугарофилството. Сите оние кои на овој или оној начин искажуваат симпатии кон Бугарија се со презир и осомничени дека се сепаратисти, михајловисти и фашисти… Познати ви се случаите на неоправдани масовни стрелања што се случија во Велес, Битола и Штип…
Со одлука на Централниот комитет на ЈКП во Вардарска Македонија, се забранува дистрибуција на каква било бугарска литература, вклучувајќи ја и мојата книга „Македонија и балканските проблеми“, книгата за Македонија на Христо Силјанов и ниедна друга бугарска книга „
… Развојот на македонската азбука се одвиваше на таков начин што малкумина Македонци можат да ја прифатат. Не е прилагоден на македонскиот јазик, од него се исфрлени „Ъ“ и „ь“ и затоа многу македонски зборови не можат правилно да се напишат. Многу србизми се вклучени намерно во формирањето на македонскиот јазик…
… Втората главна причина за сето ова е србоманството и фаворизирањето на Белград, од страна на сите што се на чело на владата во Македонија. Овие луѓе се толку приспособливи што претпочитаат да зборуваат српски, целосно се послушни на она што им го кажува Белград и се непријателски настроени кон Бугарија…“ и така натаму.
Почитуван господине премиер,
Разбираме дека во нашиот случај не доаѓа предвид каква било аналогија со проблемите меѓу Германија и Франција. И покрај криминалната технологија во создавањето на новиот идентитет во братската земја, денес Бугарија тоа не го негира. Факт е, но недозволиво е да се прошири овој идентитет на преродбениците и револуционерите кои одамна се преселиле во задгробниот живот, како што инсистираат научниците и политичарите во Скопје. Овие џинови на духот и борбата повеќепати ја изразиле својата бугарска националност. Затоа Бугарија денес не може да се согласи со нивното преименување.
ЧЕТВРТО.
Систематски всадената омраза кон Бугарија трае повеќе од 77 години.За жал, и по отцепувањето на Република Македонија од Југославија до денес, оваа морална, политичка и идеолошка аномалија не е елиминирана.
Еве два примери.
Во својата автобиографска книга „Тоа сум јас“ Љубчо Георгиевски – Претседател на Владата на Република Македонија 1998-2002 година, во поглавјето „Бугарска прашина“ на страница 159 ја дава следната исповед: ас омразата кон Бугариja jа имав како омраза коjа jа има секоj Македонец по дифолт поради системот коj го има и до ден-денес. И мислам дека омразата спремо Бугариjа ми престана дори кога доjдов на студии. И во воjска jа носев затова што во Штип постоjно не полнеа со енергиjа дека треба да бидеме спремни дека Бугариjа ќе не нападне…“
Заедничката декларација потпишана од премиерите на Бугарија и на Република Македонија – Иван Костов и Љубчо Георгиевски, во февруари 1999 г. во Софија, стана предмет на жестока расправа во македонскиот парламент. Несогласувањето на претседателот Киро Глигоров со принципите наведени во овој документ предизвика остар напис во веќе непостоечкиот весник Македонско дело објавен на 26 февруари 1999 година. Во него, авторот не ја крие својата огорченост од континуираните сугестии за непријателот од Исток кон независната држава: „Следно што би му рекол на Глигоров е дека е вистинско злосторство да се создава омраза кон било кој народ. Посебно кон некој соседен братски народ, кој во повеќето случаи ја покажувал својата добрина кон нас. А сеењето омраза кон овој соседен народ во Македонија стана исплатлив бизнис. ВО ОВАА СМИСЛА БЕА СОЗДАДЕНИ ПОСЕБНИ ДОЛЖНОСТИ, СЕ ДОДЕЛУВАЛЕ ФИНАНСИСКИ РЕСУРСИ итн. СО ЕДЕН ЗБОР, ПЛУКАЊЕТО ПО БУГАРИЈА СЕ ПРЕТВОРИ ВО НАЈПРОФИТАБИЛНА ПРОФЕСИЈА…“
Ова, господине Петков, е практика која и денес внимателно и намерно се одржува, бидејќи и наставниците и учебниците се исти. А државните елити и покрај заклетвите на Заев, Пендаровски и компанија дека ги почитуваат европските принципи и вредности, продолжуваат да бидат доследни студенти на југословенскиот комунизам, т.е. нема промена. Исто така, нема желба оваа кардинална промена да се случи во македонското општество.
И тоа мора да стане јасно и разбирливо за нашите евроатлантски партнери.
И ПЕТТО
Софиското инсистирање Бугарите да бидат внесени во Уставот на РС Македонија, нека не се доживува како создавање на друго, ново малцинство во земјата. Целта на нивното вклучување во Основниот закон е, всушност, признавање на државноста на оние кои, и покрај геноцидот и систематски всадена омраза кон нив, денес се вистински директни наследници на преродбениците и револуционерите кои ги создадоа духовните основи на држава.
За да резимираме.
- Трендот за инфраструктурно поврзување на Балканот во правец Исток-Запад повеќе од еден век се среќава со добро организираниот и успешно реализиран тренд за инфраструктура во насока Север-Југ.
Пробивот во ова статус кво би имал епохални геоекономски димензии.
- Бугарија не го негира постоењето на современиот македонски идентитет.
Но!
Бугарија не може да прифати зацврстувањето на овој идентитет да продолжи преку методите наметнати од југословенската комунистичка партија во 1944 година и кои не се ревидирани до денес:
а / со фалсификување на постоечката изворна историска литература, што го открива нашето заедничко минато низ вековите;
б / со негување на избезумена омраза кон Бугарија, Бугарите и се што е бугарско во неколку генерации по Втората светска војна.
Запишувањето на Бугарите во Уставот на Република Македонија ќе ја врати погазената вистина за нашите заеднички преродбенички и револуционерни борби, за нашите заеднички традиции и култура. Ќе ја открие органската врска помеѓу минатото и сегашноста, а не нивното преобразување и спротивставување според рецептите на југословенската идеологија.
Покојниот македонски писател Миле Неделковски често повторуваше: „Нашето минато не е заедничко, тоа е ЕДНО!
Почитуван господине премиер на Бугарија,
Бев должен пред мојата совест да ви го напишам ова писмо.
Со почит:
Иван Николов,
директор на списанието „Бугарија Македонија“,
потомок на бегалци од Ресен, Македонија.
Извор: БГНЕС
