Празникот 24 мај ги покажал духовните и културните граници на бугарската нација

Пишува: Георги Станков

Со години ми се допаѓала идејата 24 мај да биде национален празник, бидејќи многу пред создавањето на Егзархијата и пред ослободувањето на Бугарија и Соединението, националните поворки на овој ден веќе ги покажале духовните и културните граници на бугарската нација.

Празникот бил црковен, но нашите предци му дале ново, светско, национално значење кое нема врска со верата и спасението на душата. На 24 мај сите биле обединети во една држава и тука не мислам на официјалните граници на Отоманската империја, туку на онаа држава што тие ја носеа во себе и која можеме да ја наречеме само на еден начин – Држава на духот. А тоа што месните водачи од големите и малите градови и паланки ги водеа поворките, следени од обичниот народ во Мизија, Тракија и Македонија и сите заедно ја најавија својата духовна и културна еманципација, создаде невидливи врски меѓу сите нив, создаде чувство на заедница поголема од селото, градот или маалото.

Затоа, кога Бугарите од Копривштица, Тулча, Пловдив, Пирот и Охрид се сретнале во Цариград, тие се чувствувале едно, без разлика на разликите во дијалектите, манирите или локалните културни карактеристики. И денес бугарската дијаспора насекаде низ светот е поврзана со овие невидливи и силни нишки – ние сме народ надвор од времето и просторот – ние сме народ на духот.
А што подобро ја персонифицира идејата за дух и духовност од она што останува нетленно? – Словото!