РСМ не сака влез во ЕУ, да ја почитуваме нејзината одлука

Пишува: Викторија Георгиева за Труд

На 10 март ја одбележавме 80-годишнината од спасувањето на бугарските Евреи. Тоа се разбира не помина, без дежурните бугарофоби, кои на оваа светла годишнина, повикаа да молчиме, бидејќи ние сме виновни. Спасот на 50.000 луѓе не беше важен, беа важни само 11.000 од Вардарска Македонија, Беломорска Тракија и Пирот. И поточно, бидејќи никој всушност не спори дека смртта на милионите Евреи кои загинаа во концентрационите логори е неспоредлива трагедија, важно е само Бугарија и посебно царот Борис III, да се виновни за тие 11.000.

И ова е одамна разјаснето – документирано, историски и со приказните на преживеаните – дека предметните земји ни биле ветени дури по завршувањето на Втората светска војна, дека нашите управници му се спротивставиле на Хитлер, вешто маневрирајќи меѓу формално донесена антиеврејска легислатива, царот потпишал дека ја откажува депортацијата на 50.000, дека во времето на депортацијата Евреите во македонската и тракиската земја не се сметале за бугарски поданици. И иако имавме војска на македонска територија, таа беше под германска команда.

Но, според старата традиција, токму тогаш кога требаше гордо да ја кренеме главата, затоа што навистина нема друг народ кој, иако тогаш бил сојузник на Германија, ги спасил сите свои Евреи, сите 50.000, од ​​разни места заврна укор како сме се осмелиле да бидеме горди. Луѓето кои се нарекуваат историчари или аналитичари агресивно се обидуваат да не убедат дека немаме никаква заслуга, само тешка вина. Сосема намерно се покренуваат дискусии, се пишуваат книги, се водат дебати зошто не сме ги спасиле тие 11.000, со што се поместува фокусот и со доделувањето вина, се омаловажува херојскиот чин на спасување на Евреите од Бугарија и голем број медиуми. доброволно станаа гласноговорник на комунистичката пропаганда, која со години го оцрнуваше делото на цар Борис III.

И за да не бидат сами шаката наши самоповикани бугарофоби, на 10 март во РСМ се одржа марш под слоганот „Никогаш повеќе!“ во организација на Еврејската заедница во Република Северна Македонија и Фондот за холокаустот на Македонските Евреи под покровителство на владата на РСМ.

Владината делегација ја сочинуваа голем број министри, а во својот говор самиот претседател на државата Стево Пендаровски изјави дека „Бугарија мора да се извини за улогата на тогашната профашистичка влада во Софија во депортацијата. на македонските Евреи“, според него, ние ги дискриминиравме, изолиравме и дехуманизиравме македонските Евреи, а во моментов водиме историски ревизионизам, преку кој се обидуваме да ги рехабилитираме сторителите и да ги величаме виновниците.

Ништо ново, ќе кажат некои. Бугарофобите владеат со државата, а насилниот антибугарски бран во кој Македонија буквално се дави е институционализиран на највисоко ниво. И тие би биле во право, но на Пендаровски барем може да му се постават неколку прашања. Иако истите ќе останат без одговор.

Веројатно нема одговор на прашањето зошто во 1941 година, кога Петтата бугарска армија влегла во Македонија, била пречекана како ослободител, во сеќавањата на сведоците пишува дека „свечено ѕвонеа црковните ѕвона низ цела Македонија, илјадници излегоа да ја пречекаат бугарската војска со цвеќиња, Скопје го краселе бугарски знамиња и плакати со натпис „Добре дојдовте браќа!“, а во Охрид, кој во тоа време бил во италијанската окупациона зона, бугарските офицери биле пуштени во градот, а народот ги поздравил со зборовите „Да живее цар Борис!“.

Пендаровски веројатно нема одговор на прашањето зошто сите со трепет ја чекаа бугарската војска и царот, зошто „фашистичката“ влада на Бугарија и „фашистичкиот“ цар Борис III почнаа активно да ги обновуваат бугарските црковни епархии и училишта. , како и изградбата на железничка линија Куманов – Ѓуешево – Симитли – Горна Џумаја (денешен Благоевград), беше отворен првиот Народен театар, како и универзитет во Скопје, зошто во 1941-1944 година се издвојуваа тони земјоделски производи од нашите државни резерви, за да бидат увезени во границите на Вардарска Македонија. И сето тоа е документирано.

Пендаровски, кој од нас бара отчет за смртта на Евреите, веројатно нема одговор на прашањето зошто по 1944 година во РСМ беа убиени илјадници Бугари, а се вршеле и репресии врз многу други за да се смени нивниот етничка припадност. И зошто ниту еднаш не изусти ни збор за нив.

Министерството за надворешни работи на Бугарија излезе со став дека „обвинувањето на Бугарија за депортацијата на македонските Евреи во 1943 година е дел од севкупната злонамерна политика на властите во Северна Македонија, која има за цел да го претстави бугарскиот народ како „фашистички“ , но ова се само уште еден збор што никако не ја менува омразата што се излева на сите нивоа во РСМ кон Бугарија и кон некои од нашите најсветли историски личности.

Пендаровки, кој си дозволува да ја навредува нашата држава, веројатно нема одговор зошто ги нема истите позиции кон денешна Србија (тогашна Југославија), која во тие години, токму таму се фалеле дека се првата земја што го решила еврејското прашање со депортирање на сите свои Евреи, а на нејзина територија имало концентрациони логори во кои биле истребени локалните Евреи.

Пендаровски веројатно нема одговор на прашањето во каква улога обвинува, со оглед на тоа што денешната РСМ нема никаква врска со настаните од тие години, едноставно затоа што не постоела, а споменатите Евреи биле државјани на Југославија.

Сепак, нема кој да му ги постави овие прашања на Пендаревски. Нема новинар во РСМ што би си го дозволил тоа, затоа што многу добро значи дека во миг ќе биде отпуштен, жигосан и подложен на бесни напади и закани од секаде.

Пендаровски јасно покажува и демонстрира дека РСМ не сака да одржува добри дипломатски и добрососедски односи со нас. Згора на тоа, со тамошната група „историчари“ (за жал, заедно со грст повикани и платени наши мекерета), тој ги искривува историските факти, обидувајќи се постојано да го оцрнува името на Бугарија.

Следејќи ја севкупната позиција на РСМ кон нашата земја – особено во последните години – веројатно можеме да извлечеме само еден заклучок. Земјата не само што не може, туку и не сака да влезе во ЕУ.

Затоа што не знаат дека ветото што сега е паднато може повторно да се крене, и тоа во секое време. Следат уште 35 поглавја од преговорите, а при отворање и пред затворање на кое било од нив, секогаш можеме да им ја покажеме излезната врата. Тие заборавија дека го потпишаа и таканаречениот француски предлог, во кој пишува дека нивниот напредок ќе се мери, вклучително и со тоа дали го почитуваат својот договор со нашата земја, потпишан во 2017 година.

Можеби тие едноставно не сакаат да влезат во ЕУ. Носталгијата што ја имаат кон Тито, кон веќе непостоечката Југославија, видлива од спомениците и позитивната реторика кон нив, докажува дека немаат врска со сегашноста, не ни сакаат да имаат, си живеат во минатото. Поттикнувањето агресија против нас, наметнувањето омраза кај нивните деца кон нашата земја од која всушност потекнуваат нивните баби и дедовци, измислувањето идентитет, јасно покажува каде стојат и за што се борат.

Не, РСМ не сака да биде во ЕУ, не сака да се раздели со повеќе од половина век антибугарска идеологија, југословенска пропаганда, фалсификување на историјата, едноставно затоа што не може да се идентификува на друг начин. Ако им свртат грб на овие 50 години, тоа би значело да признаат дека се песочна кула изградена на лаги, фалсификати и кражба на туѓа историја и личности.