| |

Чекајќи го Годо

Пишува: Иван Николов/КИЦ Босилеград/БГНЕС

Речиси од почетокот на годината, вонредниот и ополномоштен амбасадор на Република Бугарија во Република Србија им пишува писма на претставниците на бугарското малцинство со идеја да се свика Бугарско-српски бизнис форум, на кој , во духот на разговорите на претседателите Румен Радев и Александар Вучиќ од 2018 и 2021 година, да се разговара за можностите за привлекување инвестиции и отворање нови работни места во областите каде што живеат претставници на бугарското национално малцинство.

Во своето последно писмо, Н.Е. Петко Доjков не информира дека на 21 и 22 јули годинава разговарал на таа тема во Министерството за економија, Извршната агенција за промоција на малите и средни претпријатија и Бугарската агенција за инвестиции.

Во текот на разговорите било констатирано дека е неопходно и претставниците на бугарското национално малцинство да се вклучат во подготовката на форумот и да ги дефинираат нивните специфични потреби за соработка со бугарските партнери, вклучително увоз/извоз на одредени производи, инфраструктурни проекти, дигитализација итн.

Идејата, се разбира, е прекрасна. Тоа е итно и неопходно. Секој што има малку разбирање од економија е свесен дека во новите услови без економска соработка со Бугарија босилеградската економија не може да функционира. Не треба да не обесхрабруваат лошите спомени од блиското минато, кога одредени претставници на бугарскиот бизнис беа буквално протерани од Босилеград. Тие се уште се подготвени да понудат инвестиции и реални работни места, без разлика на лошата политичка состојба во Босилеград. Порано или подоцна, луѓето ќе се соочат со стравот. Порано или подоцна, сегашната администрација ќе ја нема и животот ќе мора да продолжи.

Решавањето на проблемите е невозможно пред тие да бидат покажани.

Значи, неопходно е претставниците на српскиот, бугарскиот и локалниот бизнис да се соберат, да кажат што останува уште во однос на материјалните и човечките ресурси во Босилеград и да разговараат за тоа што треба да се направи за да се понудат неколку стотици нови работни места, што би биле спас за Босилеград.

Во спротивно, сме готови. Кога пописот на населението ќе покаже дека овде нема повеќе луѓе, ќе се појави страшна дупка во бугарско-српските односи, а српските државници и политичари нема да имаат објаснување зошто и како Бугарите исчезнале од нивните вековни огништа.

Проблемите кои ја попречуваат функционалната економија мора да се кажат гласно. Ги има многу и конечно треба да почнеме да зборуваме за нив.

На сите им е јасно дека Босилеград е исцрпен и едвај дише. А сепак, огромниот европски пазар е оддалечен само на десетина километри. Како да излезете на истиот? Дали е пречка царината, фитосанитарната контрола, недостатокот на капитал, на заинтересирани компании, на проекти? Зошто бугарските компании можат да работат насекаде во Србија, зошто српските компании можат да работат насекаде во Бугарија и зошто не можат да работат во Босилеград? Зошто кај „суперпатриотите“ секогаш се активира павловскиот рефлекс кога се споменува Бугарија? Зарем не е крајно време да се надминат митовите, предрасудите и стравовите дека ако сакаш да правиш бизнис со Бугарија, не си чиста личност, а ако некој дојде да работи овде, мора да се сомневаме дека го загрозува територијалниот интегритет на Србија? Дали сме свесни каква сурова цена плативме заради таквите глупости досега?

И уште една многу важна работа. Целите на европската програма за прекугранична соработка меѓу Бугарија-Србија е да се стимулира рамномерен и одржлив развој на пограничниот регион меѓу Бугарија и Србија, интегриран во европскиот простор. Планираните средства според програмата беа околу 32 милиони евра. Многу од роковите се пропуштени поради немање идеи, политичка волја и желба да направиме нешто за себе, за подобрување на бугарско-српските односи и за членство на Србија во ЕУ. Затоа што ние секогаш чекаме да дојде Спасителот и да не спаси, а не да се спасиме себеси. Не секогаш проблемот се средствата. Општина Босилеград сè уште располага со буџет од околу 620 милиони динари (на 5-6.000 жители!?), кој тоне во непознато место, додека постарите луѓе во околните села умираат од глад, а младите талкаат низ европските градови во потрага по заработувачка. Наместо да живеат таму каде што се родени и каде нивните предци низ вековите поминале многу потешки услови.

Слични Објави