Провинцијалната претстава „бугарски шпион“

Пишува: Иван Николов, КИЦ Босилеград, за БГНЕС

Во нормални земји не е прифатено да се коментира вина на притворено или обвинето лице пред судските органи да се произнесат за него по одредена процедура. Дотогаш важи принципот дека сите се невини додека не се докаже нивната вина.

А ако е недозволиво однапред да се осуди или ослободи притворено лице, тогаш никаде не се вели дека не може да се коментираат медиумските настапи на кои истото е подложено.

Медиумскиот линч на кој приведениот т.н „Бугарски шпион“ во Босилеград, поставува голем број горчливи прашања.

Во невештите медиумски содржини што го преплавија српскиот медиумски простор, дури и во насловите придавката „бугарски“ беше цврсто ставена до „шпион“. Со ова, во пракса, нѐ жигосуваат сите нас кои се уште имаме храброст да се декларираме како Бугари. На две недели пред парламентарните избори во Србија, уапсениот „бугарски шпион“ заврши прекрасна предизборна работа за владејачката партија – „патриотските“ инсинуации против Бугарија, НАТО, КИЦ, Бугарите, Албанците, Хрватите и др. намерно култивирани српски „непријатели“ ќе служат како патриотски допинг за граѓаните пред да излезат на гласање.

Дури и еден ден да се покаже дека сето тоа било валкана лага, животот на еден обичен човек од Босилеград и неговото семејство, до вчера, е веќе уништен. Да не зборуваме за штетата од уништениот бизнис или изгубеното вработување. Ниту една сатисфакција не може да ја отстрани стигмата со која тој и неговите најблиски се стигматизирани.

А останатите, треба да помислиме.

Уште повеќе ако се знае дека човекот очигледно не бил ниту политички ниту идеолошки ангажиран. Ако тој можел да падне, тогаш секој може. Впрочем, тој не е сам. Во моментов има уште најмалку 6 активни пријави против Бугари со активна граѓанска и политичка позиција, кои би можеле да се окарактеризираат како политички процеси и психолошки терор. Сме го гледале тоа и порано.

Во осумдесетите години на минатиот век, животот на двајца тогашни босилеградски младинци и нивните семејства од босилеградското село Груинци беше уништен на ист начин – со измислени „шпионски“ судења и четири години затвор. Нивната вина до ден денес не е докажана. Само едно е сигурно, тие веќе не се меѓу живите.

Во овој конкретен случај, треба да се разгледаат неколку појдовни точки.

Едно од нив лази како црвена нишка низ целата наша стогодишна историја – желбата духовно да не скршат и да ни наметнат српско национално чувство, а во исто време да не сврти против нашите сонародници во Бугарија. Или барем да не тргне од патот на српскиот „ослободителен марш“ кон шопите. Сè уште се држиме, а тоа јасно ги разбеснува следбениците на големосрпската идеологија, кои се обидуваат нашата борба за човекови и малцински права да ја претворат во обид за „бугаризирање“ на „српското население“ или барем „отцепување“ и „ сепаратизам“?

Втората точка на размислување би можела да биде одлуката на Бугарија да воведе данок за транзитот на природен гас од Русија. Србија и Унгарија издадоа заедничка владина изјава во октомври, потпишана од српскиот министер за финансии Синиша Мали и унгарскиот министер за надворешни работи и трговија Петер Сијарто, во која, меѓу другото, се вели дека Белград и Будимпешта ќе ги координираат своите позиции и нема да го напуштат „ непријателската бугарска одлука без соодветен одговор“.

Дали „соодветниот одговор“ не беше намерен удар врз Бугарите во Босилеград, кои и покрај нивната неповолна положба како заложници, сепак се залагаат за своето достоинство?

На 8 ноември, во демонстративна полициска акција, во КИЦ „Босилеград“ беа запленети 23 книги „Елегија за Краиштето“, а на авторот Едвин Сугарев и седуммина бугарски државјани не им беше дозволен влез во Србија. Тие што ја прочитале книгата знаат за што зборувам – авторот ја разоткрива одговорноста на Србија за уништувањето на Бугарите во Западните покраини, одговорноста на локалната власт и немоќта на бугарската надворешна политика да ги заштити нашите права.

Третата линија на размислување би можела да биде поврзана со претстојните избори на 17 декември. Претседателот Вучиќ, кој инаку не учествува на овие избори, се откажа од претседателската функција и води деноноќна кампања во корист на сопствената партија, но во еден момент се скара со министерот Новица Тончев и му се закани дека повеќе нема да му дава единствен глас во неговиот роден град, неговата Сурдулица, која се смета за упориште на Социјалистичката партија на Србија на Ивица Дачиќ. Дачиќ има долгогодишни лични и партиски врски со браќата Ивица и Новица Тончеви. Уапсениот за „шпионажа“ е поврзан со Новица Тончев преку кумот на неговата сестра. Отсега натаму се поставува прашањето дали „шпионот“ не бил жртвуван за да се компромитира Новица Тончев како личност која сосема незаслужено е обвинет дека ја извршил „бугаризацијата“ на Сурдулица? Не е важно тоа дека нема изразена бугарска самосвест. Паранојата е сериозна болест во Србија кога станува збор за Бугарите.

Сето ова се случуваше во сенка на злогласниот терористички напад во селото Банска во Република Косово, со кој српските служби и српското раководство си постигнаа автогол и претрпеа меѓународен неуспех што значително ја ослабна сопствената позиција во Брисел и Вашингтон и несвесно го потврди ставот на претседателот на Косово, Албин Курти.

На оваа позадина, српските медиуми со денови тегнат локуми за „шпионскиот скандал“ со пофалби за српските разузнавачки, контраразузнавачки и други служби кои учествувале во „големата акција“ во која, според стариот рецепт од времето на Милошевиќ, измешана е некаква неуредна каша во која беа вмешани ДАНС, НАТО, операцијата „Потковица“, хрватските и албанските служби, офицери и граѓани, па дури стигна и до нашиот генерален конзулат во Ниш.

Организаторот на фолклорниот фестивал „Краиште пее и игра“, кој довчера се грижел за црвули и потури на играорната група во општинскиот Центар за култура и го пречека градоначалникот Захариев, ненадејно беше унапреден во резервен офицер и опасен шпион кој давал информации за персоналот на четвртата бригада во Врање, состојбата во воените единици, какво оружје и опрема користат, каква е организационата структура на безбедносните служби и забележа каква е политичката состојба пред изборите на 17 декември во јужна Србија’!?

Вака претставено обвинението личи на полуписмен состав на селски доушник кој по две-три пива зборува за политика на клупата пред селската продавница. Човек со здрав разум не може да разбере која е тајната на бројот на војската во регионален град, какво оружје и опрема користат војниците и особено каква е политичката состојба пред изборите?!

За просечен разузнавач доволно е да ги следи вестите на државната телевизија и говорите на претседателот Вучиќ или министерот за одбрана, кои 24/7 се фалат со бројност и опрема на армијата, тенковите, авионите, ракетните системи, беспилотните летала. итн., наместо да ги собере од некој резервист кој ја напуштил војската пред три децении и живее во мало гратче. Обвинителството во секоја нормална држава ќе молчеше во интерес на истрагата и кога ќе завршеше со работата ќе свикаше прес-конференција за да ги соопшти резултатите.

Да не зборуваме за „политичката ситуација во јужна Србија“, која е уште посмешна и за која може да се соберат многу повеќе и многу поверодостојни информации на Фејсбук, кој веќе има алгоритми за политичкиот профил на секој од нас и може да предвиди избори. резултати со многу висока точност.

Авторот на написот, во кој пишува за „учесниците во големата разузнавачка операција на НАТО насочена против Србија“, очигледно не знае дека НАТО има канцеларија во српското Министерство за одбрана од 2006 година, дека Србија веќе потпишала договор во 2015-2016 еден куп протоколи за тактичка соработка со НАТО и дека во јуни годинава дури спроведе заеднички вежби со НАТО под името „Платинест волк“ кај Бујановац. Затоа, во позадината на односите меѓу НАТО и Министерството за одбрана на Србија по линијата на Партнерството за мир, во најмала рака е чудно да се воведат резервисти како „подизведувачи на разузнавачките операции на НАТО против Србија“, додека НАТО офицери и српски офицери во исто време пијат кафе во зградата на Министерството за одбрана! Вработениот во Центарот за култура во Босилеград, кој беше обвинет дека е шпион, не верувам дека го знаел тоа, но пострашно е што се чини дека ова не го знае ниту в.д. обвинителот кој го покрена обвинението за шпионажа.

За нас кои се уште живееме овде, неспорно е дека „големата акција“ на српските служби е направена со цел да се предизвика страв и неизвесност, да не замолчат, особено сега кога големиот „патриот“ ги краде претстојните избори со цел да се зацементира статус квото.

И тоа е она што најмногу загрижува. Без разлика на дипломатските напори на МНР и разговорите на претседателот Радев со неговиот српски колега Вучиќ, не може да се очекува милост од оние кои деноноќно водат антибугарска пропаганда во српските медиуми. Тоа се истите луѓе – следбеници на истата идеологија, кои меѓу војните и по Втората светска војна пукаа во бугарските овчари на границата, а нивните татковци и роднини ги апсеа и ги фрлија на Голи Оток.

За Вучиќ тоа се можеби „ситни, помали прашања“, но за нас овие прашања се од витално значење. И за Бугарија. Воопшто не е неважна калта која намерно беше фрлена врз бугарското дипломатско претставништво во Ниш. Тоа е прашање на национална чест.

Фото: БГНЕС