|

БУГАРСКИТЕ ПРОЕВРОПЕЈЦИ ДА НЕ БИДАТ ПОГОЛЕМИ КАТОЛИЦИ ОД ПАПАТА

Република Бугарија реагира како и секоја нормална држава, која ги брани своите исконски интереси и позиции. Нешто, за што има доволно примери дека не го правела секогаш. Република Македонија има докажана хронична неспособност да ги спроведува меѓународните договори и нема смисла да лажеме дека тоа ќе се промени во процесот на преговори, доколку сега безусловно им ги одобриме. Напротив, во еден од ретките пати кога целосно се согласувам со министерката Захариева, таа рече дека членството во ЕУ е цивилизациски избор, а не само договор. Верувам дека во оваа фаза овој избор не беше направен ниту од политичкото раководство на нашите соседи ниту од критичката маса во нивното општество. Владејачката проевропска партија продолжува да ги слави антибугарските датуми како национални празници, таа не направи минијатурен напор да го смени барем најекстремниот јазик на омраза кон нас во своите учебници, создава пречки за бугарскиот бизнис, па дури и има дрскоста да каже дека ќе направи попуст на темата територијални претензии. Тема која и онака е решена во Договорот за добрососедство и пријателство. Во исто време, опозициската антибугарска, антиевропска, проруска партија, уште еднаш зборува за признавање на непостоечкото македонско малцинство во Бугарија. Тема што владејачката проевропска партија не смее категорично да ја отфрли дури и пред своите гласачи.

Со оглед на овие неспорни факти, не гледам како може да се брани позицијата дека Република Бугарија е неправедна или непријателска кон својот сосед. Токму спротивното. Обидите за лицемерна употреба на нашата земја како ракета носач и јасно искажаните претензии да бидеме представени како предавници и непријатели, преку масовната медиумска кампања, не се знаци на добрососедство според мене. На крајот на краиштата, ние мора да поставиме јасни граници – додека помладите генерации на земјата-кандидат за влез во ЕУ ​​учат дека ние сме Татари, фашистички окупатори, че нашите жени се продавали за „двете червени“ на големите Југословени, нашата историја не е наша. , нашето население во еден од најбугарските и најизмачените региони во историска смисла е нивно малцинство, додека подмолно алудираат на претензии за овој регион, оваа земја нема место во истата заедница со нас.

Бугарија не треба да се плаши да каже дека Гоце Делчев бил Бугарин од Македонија. Не треба да се игнорира дека стотици дејци од Македонија беа составен дел на Бугарската преродба. Не треба да се срамиме да кажеме дека сите овие луѓе, родени на териториите на 3 земји на Балканскиот полуостров, зборувале на еден јазик. Оваа историска вистина не го менува фактот дека ВМРО се борела за автономна Македонија. Напротив. Не случајно Бугарија е првата земја што ја призна денешна Република Македонија. Не случајно им помогнавме во првите чекори на независност. Независност, која безусловно ја признаваме, како и нивното право на самоопределување. Но, ние не го признаваме правото на историски фалсификати и омраза кон нас, затоа што едноставно нема такво нешто.

Би сакал да им се обратам и на фанатичните проевропејци во нашата земја со молба да не бидат поголеми католици од папата. Не постои нормална држава со самопочит, што не ги брани своите позиции на вакви теми. Помина времето кога нашата гордост е дека сме добри сојузници на нашите сојузници, дека сега се срамиме затоа што некој во Европа не се согласувал со нашата позиција. Во врска со ова, јас би им препорачал на луѓето кои споделуваат со жесток национален нихилизам западни написи кои нè оцрнуваат, да размислат дали навредата на 84% од населението на Бугарија е најразумна работа што треба да се направи кога се обидувате да не’ убедите во вашата исправност.

Како заклучок – овој чекор на Бугарија не треба да биде абдикација од целта за интеграција на Р Македонија во ЕУ. Напротив, Бугарија мора да анализира зошто толку години по промените не е во можност да воспостави доволно силна надворешна политика за да ги приближи граѓаните на двете земји и да ја смири омразата. Потребни се многу посериозни чекори во приближувањето не само на политичко, туку и на културно ниво, приближување во областа на музиката, спортот и уметноста. Области каде што премалку чекори се преземени од наша страна. За овие работи, не е потребна ЕУ, туку желба и работа.

Автор: Никола Генов



Слични Објави