ЕУ и САД да ѝ помогнат на РСМ да се оддели од „длабоката држава“

Пишува: Иван Николов, специјално за БГНЕС

Не знам дали вреди да се обрнува внимание на текстови, како на пример отвореното писмо што уредниците на „Нова Македонија“ го испратиле на 26 август 2023 година до американскиот заменик државен секретар Габриел Ескобар? Не вреди, но ентузијазмот со кој во истото писмо се повторуваат 80-годишните пропагандни клишеа за исконоста на Македонците како народ кој со векови се борел за својата независност и државност нè тера да не го одминуваме со молчење.

Авторите на овој текст се обидуваат да ја докажат вистинитоста на своите изјави избегнувајќи, според познатиот рецепт, секој незгоден факт од минатото на истиот народ. Ако се задржиме на нивните тези, поткрепени со „историски“ докази, наидуваме на одамна развиената и брутално наметната доктрина на Стојан Новаковиќ-Коминтерна-Тито-Колишевски за отуѓување на македонскиот народ од сопствените корени.

Им предлагам на авторите на отвореното писмо да се зафатат и да го побараат делото објавено во 1960 година во Скопје од д-р Климент Џавбазовски „Културно-социјалните односи на Македонците со Србите во текот на 19 век“. Авторот наишол на документи кои Белград ги чувал во длабока тајност и го цитирал дипломатскиот извештај на Стојан Новаковиќ од 4 декември 1888 година како амбасадор во Цариград. Во истиот е структурирана доктрината како Бугарите во Македонија ќе станат Македонци, а потоа Срби.

Ова е генезата на денешните Македонци, кои својот нов национален идентитет го стекнале преку железната рака на Тито по 1944 година. Но, никој не ги спречува да се нарекуваат како што биле индоктринирани, да го зборуваат јазикот како што им го конструирал Милован Ѓилас. во април 1945 година, тогашен раководител на пропагандата на ЦК на КПЈ. Никој не ја спречува РС Македонија да биде дел од европското семејство…Но, пристојноста бара да престанат да им припишуваат ист идентитет, култура и духовност на нивните дедовци и прадедовци.

И тука е големото несогласување на Бугарија!

Како да прифати нашата држава и народ, на пример, дека Илинденското востание не е Илинденско-Преображенско востание, кога самите востаници го дефинираат како такво. Во прогласот на Главниот штаб во Битолскиот револуционерен округ се вели: „Означениот ден на кој народот низ цела Македонија и Одринско ќе треба отворено да излезе со оружје во рака против непријателите е 20 јули…“ е напишано на литературен бугарски јазик. Зошто?

Нека ни објаснат авторите на писмото до Ескобар зошто во сета македонистичка историографија и пропаганда востанието е сведено само на географската област Македонија. А истото е подготвено и подигнато не Македонската револуционерна организација (МРО), како што ги фалсификуваат фактите во Скопје, туку од ВМОРО – Внатрешната македонско-одринска револуционерна организација.

Во ова претенциозно писмо не вреди да се задржуваме на сите побарувања по случаен избор, па ќе се обидам да ги сумирам во две точки:

ПРВО. Тврдењето дека денешните Македонци имаат неверојатна чувствителност за праведност и демократија.

ВТОРО. Адресата каде што треба да се врши притисок според вас е на исток, во Софија. Таму ќе ги видите луѓето кои тврдат дека нема Македонци, македонски јазик и македонска историја.

НА ПРВАТА ТОЧКА. Ако Македонците се толку праведни, зошто не ја почитуваат својата историја од 1912 до 1941 година? Навистина, таму нема фашисти и партизани, со кои се исцрпени сите ваши тврдења за историско знаење. Ги нема Тито, Темпо, Колишевски. Таму има шестгодишно девојче – Васка Зоичева, која во октомври 1912 година добило шлаканица од српскиот престолонаследник Александар Караѓорѓевиќ бидејќи на прашањето што е, таа одговорила дека е БУГАРКА. т.е. таа несвесно ја изразила вистината за националноста на луѓето таму. И прашувам, ако сегашните Македонци се толку „вистинити и демократски“, зошто се молчи во училиштето, во науката, во општеството за чинот на ова дете? А исто така, зошто се плашите да зборувате за подвигот на двајцата поети-војводи на ВМРО Љубомир Весов и Илија Кушев од Велес, кои загинаа во ноември 1922 година во битка со српските окупаторски трупи? А дали ќе ја покажете својата праведност и демократија со подигање на споменик во Штип на брутално масакрираниот на 13 август 1929 година во подземјето на општина Благој Монев, активен член на ММТРО? Да не зборуваме за другите активисти на ММТРО кои биле убиени под разни чудни околности: Тома Кујумџиев од Струмица, Кирил Ципушев од Радовиш, Кољо Чак’ров од Дојран, Трајко Попов од Гевгелија…

Вашиот молк за овие смртни случаи, во име на слободата на Македонија, зрачи со кукавичка гузност, национална амнезија и идеолошки фанатизам, стручно поддржан од т.н. „длабока држава“

НА ВТОРАТА ТОЧКА. Го поттикнувате Габриел Ескобар да ја натера американската дипломатија да изврши притисок врз Софија затоа што Бугарите не признаваат дека има Македонци, македонски јазик и македонска историја. За да не се најдеме во непотребни полемики, ќе им дадам збор на некои европски и американски научници и дипломати кои ја запознаа природата на оваа популација многу пред да влезе во лабораторијата за производство на нови народи.

Во еден подолг извештај од 7 мај 1903 година, по повод неодамнешните атентати во Солун, францускиот генерален конзул во Солун, Штег, напиша: „Несомнено многу може да се каже за очајната храброст што ја покажаа БУГАРСКИТЕ РЕВОЛУЦИОНЕРИ…“

А извештајот на австрискиот конзул во Битола, Август Крал, од 4 август 1903 година, започнува вака: „Она што се случува веќе неколку дена стана поверојатно: ПОЧНУВА БУГАРСКИОТ БУНТ…“

Во писмото од 30 ноември 1903 година до весникот „Тајмс“, познатиот англиски археолог и етнограф Артур Џеј Еванс ги истакнува фактите кои се фатални за авторите на писмото на „Нова Македонија“: „…Да почнам со исправање на една заблуда… Таму нема Македонци. Таму има Бугари… Можам само да кажам… дека практично целата маса на население е словенско, зборуваат карактеристични бугарски дијалекти. Бугарските изговори како, на пример, ставање на членот пред зборот, се прошируваат дури и … “

И еве една американска статистика (L. Dominian “ The frontiers of Language and Nationality in Europe. Publisched for the Amerikan Geographikal Society of New York 1919)

Бугари………………………………………………………………………………… 1,172,136

Грци……………………………………………………………………………………………… 190,047

Власи………………………………………………………………………………………… 63895

Нема Македонци.

Ова е вистината за Македонија до 1944 година.

Ако ја отстраниме од историјата на оваа млада земја пропагандната мантра за „подвизи во антифашистичката борба“ – 1941-1944 година останува вистинската и неизвалкана реалност, намерно и плански игнорирана. Вистината, во принцип, е неразбирлива за „креаторите“ на „Нова Македонија.“ Уште од нејзините први изданија во 1944-1945 година беше поставена националистичката задача да се клеветат Бугарија и Бугарите како Татари, фашисти и окупатори. И никому не му паѓа на памет дека митологијата на антифашистичката борба, оптоварена со таква пропагандистичка диспропорција, може во одреден момент да пропадне под сопствената растечка тежина…

Отвореното писмо на „Нова Македонија“ до американскиот заменик државен секретар Габриел Ескобар сугерира дека тинк-тенкот на „длабоката држава“ (имитирајќи ги бившите југословенски тајни служби со нивната реконфигурација на демократските принципи) има развиено две сценарија за зачувување на идентитетот, идеолошкото и морално статус кво во Скопје.

ВО ПРВОТО СЦЕНАРИО владејачката СДСМ, нејзиниот лидер и премиер Димитар Ковачевски ќе охрабрени да ги спроведат уставните реформи предложени од ЕУ. Длабокиот заговор во овој потег е идејата дека, доколку тоа биде успешно спроведено, скопското југо-комунистичко наследство удобно ќе се намести и во Брисел. Тоа е повеќе параноичен сон отколку реално остварлива цел.

ВТОРОТО сценарио предвидува поголема поддршка за опозицијата во форма на ВМРО-ДПМНЕ и нејзиниот лидер Христијан Мицковски. Тие се вистинските двигатели на процесите на отпорот против евентуалните уставни измени, во кои ја гледаат опасната поволна форма за тресење, ерозија и распаѓање на етно-идеолошката статус кво состојба и разнишување на сопствената удобност.

Тајната стратегија на ова сценарио е, при забавување на евроинтеграциските процеси, да се забрза закрепнувањето на олабавените идеолошки, политички, економски и верски врски меѓу Скопје и Белград. Идејата за здружување на двете земји на нивниот пат кон ЕУ сега добива нова доза реална енергија.

Од „длабоката држава“ целосно зависат судбината и иднината на Република Македонија. Нека ЕУ и САД да ѝ помогнат да се ослободи од овој железен стисок. Охрабрувачките и нереални оценки на Западот досега за промените направени во духот на демократијата во повеќето случаи индиректно му служат на минатото. А во РС Македонија не е само врвот на елитата, што ги црпи животворните сокови од ова минато.